Dochter beheert preken ds. Mallan voor juiste strekking boodschap
ALBLASSERDAM – Na het overlijden van ds. F. Mallan in 2010 woont dochter Maaike Mallan nog steeds in de pastorie de Gereformeerde Gemeente in Nederland te Alblasserdam. Het geestelijke gedachtengoed van haar vader houdt ze levend en beheert ze door een eigen uitgeverijtje, Sola Gratia. Familieblad Terdege interviewde haar onlangs.
In 2005 startte Maaike Mallan (61) met Sola Gratia. „Er werden voorheen wel eens preken van vader uitgegeven, door het administratiekantoor van De Wachter Sions. Dat zijn we toen in eigen beheer gaan doen. We maakten soms wel mee dat allerlei mensen preken van vader gingen noteren vanaf de band. Dat vonden we niet zo’n goed idee. Er hoeft maar een regel weg te vallen, en de strekking van de boodschap kan al anders zijn.”
De naam Sola Gratia heeft ds. Mallan zelf bedacht. Maaike Mallan had vroeger in een boekhandel gewerkt, dus ze wist wel ongeveer hoe het in het boekenvak toe ging. Inmiddels zagen bij Sola Gratia reeds negen prekenboeken het licht, aangevuld met samenspraken over Daniël en de laatste zendingsreis van Paulus.
In diezelfde tijd stelde ds. Mallan een bewindvoering in om te waken over zijn geestelijk gedachtengoed, zijn geschriften, de opnames van zijn preken en zijn bibliotheek. „Vader wilde graag dat de boodschap die hij had uitgedragen zorgvuldig zou worden bewaard. Als dat niet goed is geregeld, kun je iemand die overleden is alles laten zeggen.”
Preken
Ds. Mallan heeft tientallen jaren gepreekt. In 1948 werd hij bevestigd als predikant van de gereformeerde gemeente te Bruinisse en in 2008 stopte hij met preken. Maaike Mallan: „Wat weinig mensen weten, was dat hij altijd ontzettend tegen het preken opzag. Elke preekbeurt kostte hem een nacht oplopen, want hij wist heel goed dat het zonder de bediening van de Geest niet zou gaan. Op vrijdag liep de spanning in huis al op. Op zaterdag en in de nacht van zaterdag op zondag was het vaak echt moeilijk. Zondagsavonds, als de Heere weer uit- en doorgeholpen had, zei ik wel eens: „Pa, we zijn er weer ingelopen”, doelend op de aanvallen van de vorst der duisternis. Dan antwoordde hij wel eens: „Maar heb jíj dan verweer tegen zo’n grote legermacht die op je aanvalt als de preekstoel in zicht komt.”
De vorst der duisternis kon hem toch zo aanvallen. Onvoorstelbaar was het soms. Op het laatst van zijn leven heb ik ook wel eens tegen hem gezegd: „Pa, nu heeft de Heere u zoveel jaren doorgeholpen, waarom ziet u er dan nog steeds zo tegenop?” Hij zei: „Och, m’n kind, het is toch zo’n onmogelijk werk”.”
Op het laatst was ds. Mallan wel bang dat het op de preekstoel een keer mis zou gaan. „Hij vertrouwde zichzelf steeds minder. Voor hemzelf zou hij het niet erg gevonden hebben als het een keer mis zou gaan, maar het zou tot oneer van zijn Zender zijn geweest. Ik heb het heel bijzonder gevonden dat ik nooit tegen hem heb hoeven zeggen dat hij met preken moest stoppen. Het was de Heere Zelf die hem zei: Het is genoeg. Toen was het ook in één keer goed.”
Ds. Mallan was een gunnend mens, zegt Maaike Mallan. Hij was ook strijdbaar als het om de zuivere waarheid ging. Maar niet hard. „Nee, echt niet. Wel had hij een ontzettende hekel aan de vrome godsdienst, of aan vrome praat. Maar als hij maar enig vermoeden had van ritselingen in iemands gemoed, dan was hij al blij. De kleinen in de genade heeft hij nooit bezeerd. En het echte en het oprechte heeft hij nooit weggeslagen.”
Lees meer in Terdege.
Lees ook:
Ds. Mallan vroeg Mastenbroek voor schrijven van zijn levensverhaal
