Vrijdagmorgen worden we bij ons hotel opgehaald met een witte terreinwagen. Na een rit door het drukke verkeer van Addis Abeba, met veel blauw-witte minibusjes en overal voetgangers, bereiken we veilig de campus van Hope Enterprises (een partnerorganisatie van Woord en Daad). Bij de poort zie ik een meisje in een keurig uniform naar haar klas lopen. Een beetje zenuwachtig stap ik even later uit de auto. Hoe zal deze cursus gaan?

Nog voordat ik uitgestapt ben, zie ik al een paar cursisten in de schaduw van een boom staan. De begroeting is hartelijk. De meeste cursisten herken ik van onze cursus van vorig jaar. Ik schud handen, voel rechterschouders mijn rechterschouder raken en hoor zeggen: „How are you and how is your family?” We krijgen een ruimte toegewezen waar voor iedereen voldoende plaats is. Als elke cursist over een werkboek, schrift, pen, naambordje en flesje water beschikt, kunnen we starten.

Het thema ouderparticipatie wordt ingeleid met een casus over John. De leerkracht en de moeder van John vertellen heel verschillende dingen over hem. Zijn moeder zegt dat John soms heel lastig is en het later niet ver zal schoppen. Maar de leerkracht geeft aan dat John juist een van zijn beste leerlingen is en later misschien arts kan worden. Waarom dit verschil?

Volgens een van de cursisten komt dit door een gebrek aan communicatie. Ik ben blij met deze opmerking, want nu zijn we direct bij de kern van de cursus. Ouders betrekken bij het onderwijs kan namelijk niet zonder communicatie! Weten hoe de moeder van John denkt en haar vertellen wat in feite zijn mogelijkheden zijn, maakt het mogelijk om samen te werken aan Johns toekomst.

Voordat we dieper ingaan op de samenwerking tussen ouders en leerkrachten denken we erover na wat het betekent om vader of moeder te zijn. Volgens de cursisten is een kind een geschenk van God en biedt het ouders een verzekering voor de toekomst.

Ik moet wel wennen aan de groep. De cursisten luisteren onbewogen en geven weinig reactie. Wat gaat er in hen om? Medewerkers van Hope leggen ons uit wat er aan de hand is. Dit is typisch Ethiopisch: zodra het ijs gebroken is, zullen de cursisten meer van zichzelf laten zien. En jawel, na de pauze om drie uur komen de cursisten los. Ze praten luider, bewegen meer en geven aan wat hun vragen of opmerkingen zijn. Dat geeft moed voor de rest van de cursus. Moe maar tevreden laten we ons ’s middags weer terugbrengen naar het hotel.

Drs. J. Nijsse en dr. J. Stolk verzorgen namens Driestar Educatief en Woord & Daad gedurende twee weken een aantal cursussen in Ethiopië. Op deze pagina geven zij vijfmaal een impressie. Vandaag deel 4.