Er zit 1 terabyte schijfruimte op. (Tegenwoordig zit er standaard minimaal 1 terabyte schijfruimte op een nieuwe computer.) Een terabyte, dat lijkt een scheldwoord, maar het betekent dat in mijn computer dezelfde hoeveelheid letters past als in een hele universiteitsbibliotheek. Of de informatie op 1430 enkelzijdige cd-schijven. Of de informatie op 212 enkelzijdige dvd-schijven. Of de informatie op 796.747.556.359 diskettes.

Ik bracht ooit vele uren door in de Utrechtse universiteitsbieb en zie het gebouw aan de Drift weer voor me. De hoge zalen met de kraakvloeren, de rijen muffe boeken. Het linoleum in de gangen. De spannende stilte op de Oude Drukken, waar ik slechts gewapend met een potlood naar binnen mocht en waar ik teksten las uit boeken die op een schuimrubber kussen lagen uit te rusten van een eeuwenlang bestaan.

Ik herinner me de ontboezemingen in balpen op de muren van de toiletten. De blauwe houthakkersbloes van de conciërge. Een bureau ergens drie hoog, voor een raam met uitzicht op de binnentuin. In de zomer was het er koel en stil. Er floot een merel en ik studeerde, of maakte tekeningetjes in mijn collegeblok.

Mooi beeld, mooie herinneringen. Maar ook raar. Want hoewel het natuurlijk prachtig is dat die hele bieb met al zijn vierkante meters teksten en filosofieën en wijs- en dwaasheden in die beknopte machine op mijn bureau past, zal die terabyte zélf geen herinneringen van deze aard kunnen genereren. Het gaat hem slechts om nullen en enen en anders niks.

Aanvankelijk was ik trots op al die opslagruimte. Maar wat moet ik er eigenlijk mee? Alle boekenkasten in mijn terabyte zijn nog leger dan leeg en ik zal mij vanaf nu non-stop blauw moeten schrijven om ze te vullen. Ik hoef ook geen grote programma’s en software meer te downloaden, want tegenwoordig kun je alles ”in de cloud” doen, zoals dat officieel heet. ”In de cloud” betekent dat computeraars hoe langer hoe meer programma’s kunnen gebruiken via internet zonder ze op hun pc te hoeven opslaan. Ergens in het internetheelal zweeft een veelkleurige wolk vol software en iedereen met een internetaansluiting kan inpluggen. Het worldwideweb als schijfruimte. Miljoenen terabytes, gratis.

Intussen zit ik wel met die hele lege terabieb opgescheept. Als het me lukt één boekenkastje te vullen, ben ik al blij. Dan zet ik er een bureautje naast en ga ik zitten wachten op het raam, de binnentuin, de merel, de zomer.