Schrijnend contrast in kerkenfamilie
GRAND RAPIDS – Eenheid en gemeenschap binden ons aan elkaar. Maar hoe kunnen we over eenheid in de Geest spreken als in dezelfde familie sommigen leven in overvloed en zelfs eten weggooien en anderen nauwelijks één maaltijd per dag hebben?
Dr. Setri Nyomi, secretaris van de World Alliance of Reformed Churches (WARC), wees met deze woorden op de schrijnende tegenstelling tussen rijke en arme landen. ”Eenheid in de Geest door de band van vrede” is het thema van de assemblee van de World Communion of Reformed Churches (WCRC), die momenteel in Grand Rapids vergadert. De WCRC is een fusie van de WARC en de Gereformeerde Oecumenische Raad (GOR/REC).
De WCRC was tien jaar geleden ondenkbaar, aldus dr. Nyomi. „We leven in een tijd waarin de christenen versplinterd zijn. De krachten van verdeeldheid zijn heftig, er is een strijd tussen rechts en links, conservatief en liberaal, tussen hen die de kerk zien als een zoutend zout en zij die de kerk beperken tot het geestelijke. Maar wat voor de mensen onmogelijk is, is mogelijk bij God. Omdat we dat laatste geloven, zijn we in staat om de krachten van het kwaad uit te dagen.”
Dr. Nyomi benadrukte de waarde van gemeenschap in de huidige WCRC. „Gemeenschap wil zeggen dat we bij elkaar horen, voor elkaar zorgen en elkaars kansel en altaar delen. We hebben één geloof, één Heer en één doop.” De WARC-secretaris stelde dat dat ook betekent dat de kerken van de Reformatie moeten werken aan een volledige gemeenschap van de Kerk van Jezus Christus. Vanwege deze roeping werkt de WARC ook nauw samen met de Wereldraad van Kerken, aldus Nyomi. „We leven in een globaliserend landschap dat voortdurend verandert. Als de oecumenische beweging niet durft te veranderen, zal zij ineffectief worden.”
GOR-secretaris dr. Richard van Houten blikte zaterdag terug op het verleden van de GOR. „We zijn gegroeid tot een organisatie van meer dan 40 miljoen leden, maar onderweg hebben we ten minste zestien kerken verloren. De weg naar de WCRC was niet zonder hindernissen.”
De GOR is begonnen als een „confessionele organisatie”, aldus Van Houten. „We noemden ons gereformeerd in onze confessionele grondslag. In onze vroege periode keerden we ons tegen de Wereldraad van Kerken, later kregen we meer contact en nu zijn we lid van de afdeling Wereldzending en Evangelisatie.”
Hij memoreerde de heftige periode van conflicten rond de Gereformeerde Kerken. De GOR sprak in 1992 in Athene uit dat het omgaan van de kerk met haar homoseksuele leden niet „een zaak van confessie” was. „Toen dit besluit in 1992 was genomen, verlieten de laatste vertegenwoordigers van de felle oppositie ons en vanaf dat punt begon de GOR zich te heroriënteren op die kerken die dit niveau van verscheidenheid accepteerden.”
