Als ik de brieven lees die Johannes aan de gemeenten in Azië heeft geschreven, schrik ik altijd weer van de vele oproepen en waarschuwingen die daarin staan. Wat daar staat, is nogal wat: Word wakker, versterk uw krachten, u bent op sterven na dood.Ik ben de politiek ingegaan om te laten zien dat je als christen een bijdrage kunt leveren aan het openbaar bestuur. Dat je niet gaat kniezen in een hoekje en wachten op, ja op wat? Succes? Een briljante onderneming? De wederkomst? De gaven die je gekregen hebt, moet je benutten.

Sommigen zeggen dat deze gedachte een gevolg is van een sterk calvinistische opvoeding. Maar ik zal eerlijk zijn: ik voel mij er prima bij. Je kunt toch niet gaan zitten kniezen en wachten tot het moment voorbij is. Ga aan de slag met wat er op je weg komt, en voor mij was dat op een gegeven moment de politiek.

Maar wat begint met enthousiasme kan als je niet uitkijkt een fikse deuk oplopen. Als ChristenUnie hebben we dat de afgelopen weken aan den lijve ondervonden. Daar waar je probeert zo zorgvuldig mogelijk te zijn in een debat waar het naar mijn mening inderdaad gaat over de fundamenten van mijn overtuiging, word je weggezet als fundamentalist. Wordt er badinerend over een klompje cellen gesproken.

Ik weet niet hoe u erin staat. Maar dat doet er eigenlijk ook niet toe. We mogen een andere mening hebben, maar dan moet je elkaar daarin wel respecteren. Ik ervaar in toenemende mate dat dit respect naar christenen toe aan het verdampen is. Men accepteert een op Gods Woord gefundeerde mening niet meer.

Dat is natuurlijk raar. Waarom mag de SP wel haar idealen door laten klinken in de Kamer? Waarom moet ik tevreden zijn met het grote genoegen van de 24 uurseconomie die de liberalen ons voorspiegelen? Of de eindeloze litanie die de PVV ons voorhoudt over het gevaar van buitenlanders? Dat heet vrijheid van meningsuiting, maar als ik mijn vrijheid gebruik om Gods vrijheid te laten zien, klapt het communicatieluik dicht.

Spaarvlam
Journalisten hebben mij ook wel gevraagd wat het geloof nu betekent in het politieke werk. Is het niet veel handiger om dat ’s zondags te doen, en dan doordeweeks gewoon hard te werken? Steevast antwoord ik dan dat het geloof voor mij iets is van alledag. Ik leef eruit. Het is mijn energie.

’s Morgens als ik het Kamergebouw binnenkom, begin ik met Bijbellezen. Het is namelijk het enige moment waarop ik nog niet meegezogen word in de maalstroom van informatie die een Kamerdag kenmerkt. De medewerkers hebben me dan nog niet gesignaleerd, want anders is het als snel: „Ernst, heb je even?” Ik sta dan stil bij een bijvoorbeeld een psalm en laat die op mij inwerken. Veel tijd is er niet voor, maar anders komt het er de rest van de dag niet meer van. En ik ervaar heel sterk dat je die spaarvlam nodig hebt.

Maar dat kan ook confronterend zijn. Zoals het gedeelte dat deze keer het thema vormt. „Breek met het leven dat u nu leidt. Als u niet wakker wordt kom ik als een dief in de nacht…” (Openbaring 3:3). Dat is nogal radicaal, en zo staan we als ChristenUnie nu toch ook weer niet in dit leven. En toch wil ik zo leven. Alsof God ieder moment terug kan komen.

„Geloven in het publieke domein roept weerstand op. Hoe komt dat toch? Gods geboden zijn toch goed voor iedereen…? Petrus zegt over die weerstand het volgende: „Geliefde broeders en zusters, wees niet verbaasd over de vuurproef die u ondergaat; die ellende die u overkomt is niet iets raars. Hoe meer u deel hebt aan Christus’ lijden, des te meer moet u zich verheugen, en uw vreugde zal alleen maar groter worden wanneer zijn luister zichtbaar wordt. Als u gehoond wordt omdat u de naam van Jezus draagt, prijs u dan gelukkig, want dat betekent dat de Geest van God in al zijn luister op u rust” (1 Petrus 4:12-14).

Bedenk maar dat de Geest ook vol op Jezus rustte, en hoeveel weerstand Hij opriep bij de mensen. Hij was een en al goedheid: Hij had lief, vergaf zonden, deelde uit zonder te klagen. Elk woord dat hij sprak was als een woord van God. Hij was vol van de Geest. En dat stuit mensen tegen de borst. Ze wilde hem niet, niet als dorpsgenoot, niet als volksgenoot, en uiteindelijk niet als mens.”

Dit komt uit een preek van mijn oudste zoon die theologie studeert. En toen ik dit las, dacht ik: kan ik dat nazeggen? Kan ik mij zo losmaken van dat gekonkel hier dat ik er vrede mee heb dat anderen de spot drijven met mijn overtuiging, zoals dat gebeurde in het debat over de embryoselectie?

Ik zal eerlijk zijn: Ik kan dat nauwelijks. Ik word boos. Ik wil roepen: Word wakker, anders is het te laat! Ik wil dan evangeliseren en wijzen op Gods liefde voor de wereld. Ik wil wijzen op Jezus die voor onze zonde gestorven is. Ik wil, ik wil…

Gebed
En dan ben ik weer bij het begin. Ik ben de politiek ingegaan om te laten zien dat je vanuit je geloof kunt meebesturen. Dat je die verantwoordelijkheid wil dragen. Dat je vanuit je overtuiging keuzes kunt funderen om zo mee te werken aan een samenleving waarin de goede geboden van God doorschemeren. Dat is een hoog doel, ik realiseer mij dat. Maar niets doen staat niet in mijn woordenboek.

Dat hou je alleen vol door te bidden. Je hebt het bidden echt nodig. Zo veel goedheid hebben we zelf niet. Hoe zouden we de vuurproef kunnen doorstaan als Gods Geest niet met ons zou zijn? Wees daar maar nuchter in: dat kan je niet zelf.

Zullen we God vragen of hij ons tot bezinning wil laten komen? Dan antwoordt Hij: „Dat is goed, je bent aan het juiste adres.” Als we Hem vragen: „Heer, doe ons oude leven toch weg”, zegt Hij: „Dat is goed, daarvoor stierf mijn Zoon.” Op onze bede: „Maak ons helder van geest”, zegt Hij: „Dat is goed, Ik geef je mijn Heilige Geest.”

Dan kun je weer verder op zo’n politieke dag. Ook als ze lelijk doen. Want er zijn ook zo veel goede momenten.