Met de film ”Mag ik dood?” willen ze het taboe op euthanasie dat in hun ogen in de psychiatrie bestaat, slechten. Naar aanleiding van de eerste uitzending van de film, donderdagavond in een theater in Den Haag, discussieerden onder anderen NVVE-voorzitter E. Sutorius en psychiater F. Tholen over de vraag hoe psychiaters moeten omgaan met een stervensverzoek van een psychiatrische patiënt.De film gaat over een vrouw met een chronische psychiatrische stoornis die zichzelf van het leven berooft. Haar zus, die de video-opnamen maakte, denkt dat het levenseinde van de vrouw humaner was geweest als psychiaters haar stervensverzoek hadden ingewilligd.

Uit onderzoek blijkt dat artsen het verrichten van euthanasie in de praktijk vrijwel geheel beperken tot patiënten die lijden aan lichamelijke ziekten zoals kanker. De ongeveer 300 euthanasieverzoeken per jaar van psychiatrische patiënten worden bij hoge uitzondering (één tot vijf keer) ingewilligd.

De euthanasiewet, die in 2002 van kracht werd, bepaalt dat euthanasie ook bij deze patiënten is toegestaan, mits zij wilsbekwaam zijn en artsen vaststellen dat hun situatie uitzichtloos is. „Waar komt de terughoudendheid van psychiaters dan vandaan?” vroeg Sutorius zich af. „De beroepsgroep heeft al acht jaar een richtlijn die aangeeft hoe psychiaters patiënten met een doodswens binnen de kaders van de wet kunnen begeleiden naar het einde.”

Tholen zei bereid te zijn de richtlijn onder de aandacht van zijn collega’s te brengen. Tegelijk onderstreepte hij dat psychiaters een stervensverzoek pas willen inwilligen als zij er zeker van zijn dat de situatie van een patiënt dermate uitzichtloos is dat geen enkele behandeltherapie nog kans van slagen heeft.

De NVVE en het Humanistisch Verbond houden de komende weken nog een aantal debatavonden waarbij de film wordt vertoond.