Minister Donner is van plan de Wajonguitkering te verlagen en jongeren met een beperking die nog kunnen werken een baan aan te bieden. Deze jongeren zijn dan verplicht die baan te accepteren en als de jongere weigert verliest hij het recht op een uitkering.Wat de minister echter moet doen is deze jongeren niet korten maar juist in hen investeren. Investeren door voldoende opleidingskansen te bieden. Investeren in voldoende begeleidingsmogelijkheden. Investeren in financiële prikkels voor werkgevers die jongeren met een beperking in dienst nemen. Jongeren die nu kansloos zijn op de arbeidsmarkt door hun Wajongstigma kunnen dan laten zien wat ze echt waard zijn.

De verplichting om werk te accepteren leidt nergens toe. Onze ervaring is dat jongeren die recht hebben op een Wajonguitkering juist graag willen werken. Meedoen in de maatschappij is voor hen lang niet zo vanzelfsprekend als voor jongeren zonder beperking. Ze willen vaak niets liever dan een baan. Maar juist het vinden van passend werk is het probleem. Wij helpen hen bij het vinden van een baan.

Wij zijn actief op zoek naar passend werk voor jongeren die niet goed kunnen horen of een vorm van autisme hebben. Maar het valt niet mee om zoiets te vinden. Niet alle banen zijn geschikt. Het moet wel een baan zijn waarin de jongere het langdurig volhoudt, gelukkig wordt, zich ontplooit en voor de werkgever een goede werknemer is. Wij zijn daarom benieuwd waar Minister Donner al die banen vandaan haalt?

Een deel van de werkgevers die wij aanspreken, helaas ook veel overheidsinstellingen, haakt namelijk bij het eerste gesprek af. Ze hebben geen zin om iemand met een handicap aan te nemen. Ze kunnen en mogen ook nee zeggen. In Nederland is het namelijk niet verplicht gehandicapten in dienst te hebben.

Monica
Gelukkig zijn er ook werkgevers die bereid zijn hun vacature te laten vervullen door iemand met een beperking. Zo kon Marco ondanks zijn autisme aan de slag in een tuincentrum en kon Monica, ondanks haar slechthorendheid, aan de slag op een administratiekantoor. Veel Wajongers vinden met goede begeleiding en dankzij hun eigen doorzettingsvermogen een (deeltijd) baan.

Het vraagt alleen extra aandacht en inspanning van werkgevers. Werkplekken moeten soms worden aangepast. Collega’s moeten leren hoe ze met doven, slechthorenden en mensen met autisme omgaan.

Het levert ook wat op voor de werkgever. Namelijk zeer gemotiveerde werknemers. Deze jongeren willen ”erbij horen”. Ze willen hun eigen geld verdienen. Ze willen zinvol werk doen. Ze willen hun capaciteiten ten volle benutten.

De auteur is directeur van Bureau Arbeid, een re-integratie/jobcoachingsbedrijf voor mensen met een auditieve en/of communicatieve beperking.