Recent mocht ik de Engelse hoogleraar Eric Taylor beluisteren. Hij had steekhoudende kritiek op de onderzoeksopzet van het betreffende Amerikaanse onderzoek. Hij legde uit dat de Amerikanen de drempel te laag leggen in het voorschrijven van medicijnen. Hij schrijft alleen medicijnen bij ADHD voor onder bepaalde voorwaarden.De belangrijkste voorwaarde is dat een kind met ADHD moet vastlopen op meerdere fronten, ondanks ouderbegeleiding en pedagogische maatregelen op school. Een kind kan vastlopen doordat het ongeremd agressief is en ’dus’ geen vriendjes heeft. En bijvoorbeeld niet welkom is op kinderfeestjes. Of doordat ongeconcentreerdheid leidt tot gevaarlijke situaties in het verkeer. Ook kan het zijn dat een kind op school gefrustreerd raakt doordat het wel een goed geheugen heeft, maar zich niet kan concentreren. Of dat een kind een laag zelfbeeld krijgt vanwege de vele correcties in de klas. Een kind staat dan vaak voor schut.

Terughoudend
Taylor betoogde dat kinderen die thuis en op school symptomen van ADHD laten zien, behandeld dienen te worden met medicijnen. Wie belangstelling heeft, kan het nalezen in zijn boek ”People with Hyperactivity: Understanding and Managing Their Problems” (MacKeith press).

Het verschil met de Amerikaanse situatie is dat wij, als Europese psychiaters, over het algemeen terughoudender zijn in het voorschrijven van psychofarmaca, zeker aan kinderen. Dat verschil wordt mede verklaard doordat de Amerikaanse gezondheidszorg meer dan de Europese gebaseerd is op commerciële principes.

Iets anders zijn de bijwerkingen. Die zijn er zeker. In het betreffende RD-artikel worden groeiproblemen genoemd. Die zijn sterker als een kind jonger dan 6 jaar is. Europese psychiaters schrijven, in tegenstelling tot Amerikaanse collega’s, zelden stimulantia voor aan dergelijke jonge kinderen. En als een kind slecht groeit, dan staken we soms de medicatie, al was het alleen maar in de zomervakantie. Of we schrijven een ander middel voor.

Vragen
Volwassenen met ADHD hebben niet zelden een periode met veel vragen wanneer ze eindelijk behandeld worden. Waar zou ik nu werken, wonen, leven als mijn ADHD eerder behandeld was geweest? Zou ik dan nog getrouwd zijn? Zou ik dan niet ontslagen zijn of in de WAO zitten? Had ik die drugs misschien helemaal niet nodig gehad? En die opname in een psychiatrisch ziekenhuis? Of die dagbehandeling van een jaar?

Ik hoop te voorkomen dat ouders bang worden de juiste behandeling voor hun kind te zoeken. In mijn visie is de juiste behandeling: een heldere diagnose, gevolgd door een behandeling die bestaat uit gedragsbeïnvloeding middels pedagogische maatregelen, ouderbegeleiding, gedragstherapie en zo nodig ook medicatie. Wanneer kinderen in de psychiatrie aangemeld worden, zijn veel van deze maatregelen vaak al in gang gezet. En dan kan -mits met voldoende deskundigheid voorgeschreven- medicatie een uitkomst zijn.

De auteur is psychiater bij Eleos.