De partij Naastenliefde, Vrijheid en Diversiteit (NVD) kwam twee weken geleden naar buiten met haar verkiezingsprogramma. Het meest opvallende standpunt daarvan, dat over pedofilie, geeft een wat vreemde bijsmaak aan de eerste term in de partijnaam, naastenliefde.De politieke ’ligging’ van de partij is lastig vast te stellen. De term vrijheid in de naam verwijst misschien naar het pleidooi om soft- en harddrugs te legaliseren. Het verbod op basisscholen met een religieuze grondslag moet de diversiteit aan opvattingen stimuleren. Andere thema’s uit het program zijn een eenmalig generaal pardon voor alle illegalen, het schrappen van de tekst ”God zij met ons” op de 2 euromunt en het afschaffen van de Eerste Kamer en het kabinet. Ook het huwelijk moet uit de wetgeving verdwijnen; wie toch wil trouwen kan dat regelen met een kerk maar ook met een andere willekeurige instelling.

De meeste ophef veroorzaakte de partij echter door de voorstellen op het terrein van de seksualiteit. Iedereen mag buiten naakt rondlopen, vinden de oprichters. Voor seksuele contacten moet geen leeftijdsgrens meer bestaan, vanaf 16 jaar mogen jongeren meedoen met pornofilms en privébezit van kinderpornografie moet legaal worden.

Vanzelfsprekend stuitten zulke standpunten op grote weerstand. Niet alleen in het Haagse, waar verschillende partijen hun afkeer hebben uitgesproken. Ook vanuit het buitenland komt de kritische vraag waar Nederland nu mee bezig is. Uit peilingen blijkt dat driekwart van de Nederlanders de NVD ontoelaatbaar vindt. Op internet hebben bijna 100.000 mensen een petitie getekend en alom klinkt de roep om een verbod op deze partij. In discussies op websites wordt gesproken over de Dutrouxpartij. De verwensingen zijn niet van de lucht, waarbij de doodstraf soms nog onvoldoende lijkt.

Het eigenaardige aan deze commotie is dat er hierbij sprake lijkt van een dubbele moraal. Afgelopen zaterdag verklaarde staatssecretaris Van der Laan van Mediazaken dat ze niet van plan is veel te ondernemen tegen de verschuivende normen op seksueel terrein. Natuurlijk zijn muziekzenders met erotische clips niet zomaar te vergelijken met kinderporno, maar dit verschil is eerder gradueel dan principieel. De oproep van de NVD om ook seksuele contacten met kinderen en dieren toe te staan, is de zoveelste in een decennialange reeks waarin alle taboes rond seksualiteit zijn doorbroken. De bezwaren tegen de NVD zijn weliswaar volkomen terecht, maar de bezwaarmakers moeten bedenken dat de kiem hiervoor al in de jaren zestig van de vorige eeuw is gelegd.

De publiciteit rond de NVD heeft daarom een dubieuze keerzijde. Behalve afschuw is er ook steun. Niet zozeer vanwege de standpunten van de partij, maar vanuit het grondrecht van vrijheid van meningsuiting. Het wrange is dan dat onder het mom van de oprichting van een politieke partij -die misschien nooit echt meedoet met verkiezingen- een onderwerp als pedofilie op de agenda komt.

Een andere vraag die zich voordoet, is of de NVD verboden moet worden. Voorzichtigheid is daarbij geboden - het verbieden van een partij komt in de regel alleen voor bij dictaturen. Het is ook lastig om een partij te verbieden die ’slechts’ de wet wil veranderen, zolang ze niet oproept tot strafbare feiten. In het verleden is een partijverbod alleen gebeurd in zeer bijzondere gevallen, zoals kort na de oorlog bij de NSB en later bij de extreem rechtse partij CP’86, vanwege criminele activiteiten.