Bijna pure tomatensoep
Wanneer ik een rondje door de supermarkt maak, neem ik eigenlijk altijd wel iets mee van de afdeling met houdbare tomaten. Die zijn er in vele soorten en maten: blikjes en tubes met puree, flessen met saus, pakjes met gezeefde tomaten, blikken met hele of in blokjes gehakte tomaten. Pas ontdekte ik een voor mij onbekende variant: kerstomaatjes in blik.
Dat ik altijd even langs het tomatenschap loop, komt doordat de ervaring leert dat je niet snel te veel tomaten in huis hebt. In een stoofgerecht, in soep, in pastasaus, op een pizza: er zijn zo veel gerechten waar je tomaten in kwijt kunt.
Meestal hebben tomaten uit een pakje, fles of blik een dienende rol. Maar waarom zouden ze het ook niet eens (bijna) in hun eentje af kunnen? Bijvoorbeeld in de vorm van tomatensoep. De verleiding is groot –ik spreek voor mezelf– om daar allerlei groenten aan toe te voegen: bijvoorbeeld wortel, prei of bleekselderij. Maar dit keer beperkte ik me tot enkel een ui. Verder gaat er wat groenten betreft alleen dubbelgeconcentreerde tomatenpuree in, én tot besluit kerstomaatjes uit blik.
Tomatenpuree geeft gerechten een diepe smaak, maar tomatenpuree die te kort wordt verhit kan ook een onaangenaam smaakje hebben. Vandaar dat deze eenvoudige soep toch vrij lang op het vuur moet staan.
