„Wie is het die verdoemt? Christus is het Die gestorven is; ja, wat meer is, Die ook opgewekt is, Die ook ter rechterhand Gods is, Die ook voor ons bidt.”

Wel veel liefelijke ervaringen heeft David gehad, die hem evenzeer onvergetelijk blijven. Daarom ook zegt hij tot zijn ziel: „Vergeet geen van Zijn weldaden!” Hoeveel heldere, godzalige inzichten zijn hem van tijd tot tijd ten deel gevallen, en met hoeveel goddelijke klaarheid heeft de waarheid hem beschenen. Wat een volheid heeft hij dikwijls in de Verlosser Jezus Christus aanschouwd, zodat hij in al zijn gebrek en in al de diepte van zijn ellende niet versaagde. Maar integendeel: met de roemtaal van Paulus in zijn mate kon hij instemmen: „Wie is het, die verdoemt? Christus is het, Die gestorven is; ja wat meer is, die ook opgewekt is, die ook ter rechterhand Gods is, Die ook voor ons bidt.” Hoeveel heilige gezindheden doorstroomden dikwijls zijn gemoed, zodat het hem ging als Israël aan de Schelfzee, waar het volk Israël al zijn vijanden zag verzinken en niet anders dacht dan dat de oude mens nu volkomen was weggevaagd, hoewel deze zich later tot zijn grote bevreemding en smart weer levend toonde en hij zich weer bij vernieuwing moest aangorden, om tegen hem te worstelen en hem te bestrijden. Hoeveel verzekering des geloofs en vurigheid der liefde, der kracht en der hoop, waarover hijzelf zich verbaasde, heeft hem doen leven, zodat hij zeggen kon: „De strik is verbroken, de vogel is vrij.”

G.D. Krummacher,
predikant te Elberfeld

(”De wandelingen Israëls”, deel 1; 1837)