Tranen aan de vergadertafel
Wel eens aan een vergadertafel gezeten waar iedereen moest huilen? Ik wel.
Wie mijn eerdere dagboekstukjes heeft gelezen weet dat ons dorp Afik 48 gezinnen opvangt, die niet langer in hun huizen aan de Libanese grens kunnen wonen. Gisteren zaten we met elkaar om de tafel om de situatie te bespreken: vertegenwoordigers van de evacués en vertegenwoordigers van onze kibboets.
We bespreken veiligheid, accommodatie, onderwijs, kinderen, psychologische hulp en de hamvraag waarop niemand antwoord heeft: hoe lang nog? Ter afsluiting vraagt de gemeenschapsmanager van de kibboets of er onder de evacuees kinderen zijn die hun bar mitswa niet hebben kunnen vieren in verband met de oorlog. Moran, een van de moeders, barst in tranen uit en vertelt haar verhaal.
Veel Israëli’s werken na hun legertijd in de beveiliging om geld te verdienen voor een buitenlandreis. Zo ook drie jonge familieleden van Moran, die allen voor het beveiligingsbedrijf werkten dat ingehuurd werd om het Novafestival te beveiligen, waar Hamas een bloedbad aanrichtte. Een van hen werd vermoord, één gekidnapt en één is zwaargewond geraakt.
De familie zet een grote tent op voor de ”shiva”, de rouwweek. Midden in die rouwweek wordt Morans zoon dertien: bar mitswa. Een zeer significante gebeurtenis in het leven van een Joodse jongen. Eén die ook in moeilijke tijden gemarkeerd wordt.
De vader van de vermoorde jongen is de rabbijn die Morans zoon geholpen heeft bij de voorbereiding voor zijn bar mitswa. De bar mitswa gaat door, zij het zonder feest. Direct vanuit de rouwtent trekt de familie naar de synagoge, en direct na de synagoge trekt de familie naar de rouwtent.
En dan komt de oproep van de overheden om te evacueren. De raketbeschietingen vanuit Libanon worden steeds frequenter en het is te gevaarlijk om thuis te blijven. De familie pakt een auto vol spullen en verhuist naar Afik. Als ze een week later thuis wat spullen halen, staat er een tank naast de oprit.
De familie heeft een diep
verdriet: geen nieuws van de gegijzelden, een familielid dat vecht voor zijn leven en één in een
kist onder de grond. Tijd voor verwerking is er amper, veel van Morans familieleden staan aan het front.
Nu vechten, later treuren, typeert het collectieve gevoel in Israël momenteel. Aan de vergadertafel laten we ons echter allemaal even gaan. We huilen met Moran en besluiten dat een bar mitswafeest er alsnog gaat komen, in Afik.
Onze correspondente in Israël, Jeannette Gabay-Schoonderwoerd, houdt een dagboek bij vanuit haar woonplaats Afik, in het noorden van Israël. Deel 28.
