Als volk in de stand van verootmoediging
De ”Al Aqsa Storm” –die naam kregen de aanslagen van 7 oktober– heeft een inktzwart inkijkje gegeven in een realiteit zonder een sterk Tsahal, onze Israëlische strijdkrachten. Een boosaardige, bezeten vijand brak door onze zorgvuldig aangelegde verdedigingslinies en bracht ons op de knieën. Dat naakte en onbeschermde gevoel heeft er bij veel Israëliërs behoorlijk ingehakt.
Tsahal is ons alles. Israël wordt al jaren vanuit alle windrichtingen bedreigd en daarom zetten we alles in op Tsahal. Het feit dat we onszelf kunnen verdedigen, is het bepalende verschil tussen nu en de eeuwenlange diaspora. We kijken neer op veel van onze politici en hun geëmmer, maar Tsahal behoudt door de generaties zijn status. We zijn vrijwel allemaal onderdeel geweest van het instituut en kennen het van binnenuit. Het voelt als ons.
De status van Tsahal is onder seculiere Israëliërs zo mogelijk nog hoger. Als we het niet (deels) van God verwachten en als de politieke leiding onder vuur ligt, dan blijft alleen Tsahal over. Dat Tsahal kan falen is logisch, maar dat het zo’n grote aanval niet kon voorkomen is amper te verteren. In Afik, onze zeer seculiere kibboets, merk ik echt een existentiële crisis. Waar kunnen we ons vertrouwen nog op zetten?
De meest natuurlijke zet voor Israëliërs is het versterken van Tsahal en het zoeken van zekerheid in militair vernuft. Na een aanval als die van 7 oktober en de zeer reële dreiging dat het herhaald zal worden, heeft Israël ook een duidelijke plicht om militair in te grijpen.
Geen enkel militair succes zal echter het gat kunnen vullen dat op 7 oktober gevallen is, de kink in het zelfvertrouwen. Nu zijn we alert, maar wat gebeurt er over een jaar? Twee jaar?
Veel van onze leiders gaan door het stof. We waanden ons in controle, ons ego maakte ons slaperig. We gaan als volk in de stand van verootmoediging. Heel veel Israëliërs opperen dat God ons vertrouwen wil, dat we dichter naar de Bron moeten komen. In tijden van crisis is er ineens redelijk brede consensus dat de God van Israël de Enige is Die ons als volk identiteit geeft, voor sommigen slechts als historisch concept, voor anderen als levende God.
Die stand van verootmoediging mogen we wat mij betreft vasthouden. Het lijmt onze samenleving en geeft richting. We hebben geen enkele zekerheid dat we zullen zegevieren, onze instituten kunnen voortdurend falen. In het besef van onze afhankelijkheid wordt Israël pas echt sterk.
Onze correspondente in Israël, Jeannette Gabay-Schoonderwoerd, houdt een dagboek bij vanuit haar woonplaats Afik, in het noorden van Israël. Deel 27.