Dat staat in een tussenrapport van het Kennisprogramma Zeespiegelstijging, dat minister Mark Harbers (Infrastructuur en Waterstaat) naar de Tweede Kamer heeft gestuurd. Daarin is in kaart gebracht welke problemen de stijgende zeespiegel met zich meebrengt, welke technische oplossingen op termijn mogelijk zijn en welke keuzes daarvoor nu al nodig zijn.

Verzilting is een probleem dat nu al optreedt, en waar we volgens het rapport mee zullen moeten leren leven. De beschikbaarheid van zoet water „loopt op korte termijn tegen grenzen aan”. Dat vraagt om aanpassingen van het watersysteem, maar ook van het watergebruik. Concrete maatregelen worden in het rapport nog niet genoemd.

Het goede nieuws is dat het „technisch haalbaar” lijkt overstromingen te voorkomen met het opspuiten van zand om de kustlijn intact te houden en het verhogen en versterken van dijken, zolang de zeespiegelstijging beperkt blijft tot 3 meter. Dat niveau wordt in het zwartste scenario iets na 2100 bereikt, maar in het gunstigste geval zelfs in 2300 nog niet.

Deze aanpak vergt wel aanpassingen aan het ruimtegebruik. Een dijk die wordt opgehoogd bijvoorbeeld, moet automatisch ook breder worden gemaakt. Daar moet dan wel ruimte voor zijn. Het is zaak te voorkomen dat toekomstige generaties bij de aanpak van waterveiligheid klem komen te zitten doordat nu alles wordt volgebouwd, zo luidt de boodschap.

Dat de zeespiegel stijgt door klimaatverandering is volgens het rapport een niet te stoppen proces. Maar het is wel zaak de opwarming van de aarde zoveel mogelijk te beperken. „Hoe minder broeikasgassen de wereld uitstoot, hoe langer en beter we Nederland veilig en leefbaar kunnen houden.”