Misschien òf er nog een ”straks” zal zijn en je ooit weer veilig uit dit even niet-zo-heilig land thuis zult komen. Inmiddels is dat –Godzijdank– geen vraag meer, maar de oorlog tussen Hamas en Israël gaat onverminderd door.

Het opmerkelijke is dat wat daar gebeurt alle andere crises en problematiek relativeert. Het is alsof er niets anders gaande is in de wereld dan de oorlog in Israël. In demonstraties, praatprogramma’s en kranten wereldwijd is dit bijna het enige onderwerp dat aan de orde komt. De reacties zijn niet van de lucht. Je bent voor of tegen Israël; genuanceerde geluiden worden nauwelijks geduld. De oorlog in Oekraïne, op grotere schaal en met grootmacht Rusland, lijkt minder belangrijk dan wat er in Israël gebeurt. In eigen land wijst niets erop dat er in ­november verkiezingen zijn. Ook de stikstofcrisis en de woningcrisis schijnen vanzelf opgelost te zijn. Gemeenten hebben het even drukker met het al of niet ophangen van de Israëlische vlag dan, zeg, met het opnemen van vluchtelingen. Het klimaat in Israël zorgt er eveneens voor dat protesteren voor dat andere klimaat minder urgent is. Ook zonder klimaatverandering is de mensheid prima in staat om zichzelf te vernietigen. En om nog dichter bij huis te blijven: ook de discussie over kerkelijke eenheid verdwijnt naar de achtergrond. Eenheid was wel zichtbaar en bleek kinderlijk eenvoudig in (nota bene) Israël, toen een GG- en een PKN-predikant samen met bovengenoemde groep leerlingen gingen bidden en zingen.

Ondanks alle relativering was er ook een groep leerlingen van bovengenoemde school die zich in de afgelopen week wel bezighield met de vraag over de studiekeuze. Een terugkerend onderwerp hierbij was ”wetenschap en geloof”. Om hierover van gedachten te kunnen wisselen, hadden de leerlingen vooraf wat vragen voorbereid. Een bloemlezing: „Kun je de Bijbel 100 procent geloven als wetenschapper?”; „Sluit de wetenschap het geloof uit?”; „Zou je als christen in de evolutietheorie kunnen geloven?”; „Wordt je geloof minder sterk als je gaat studeren of in de wetenschap gaat werken?”; „Hoever mag je gaan met genetische modificatie?”; „Moeten wij ons wel zoveel met wetenschap bezighouden en niet gewoon aannemen wat er in de Bijbel staat?”

Hoewel het stuk voor stuk prachtige vragen zijn, klinkt erin door dat wetenschap een bedreiging is voor het christelijk geloof. In de beleving van de leerlingen, en met hen veel anderen, zijn wetenschap en geloof moeilijk of niet met elkaar te combineren. Het deed mij erg denken aan mijn scheikundedocent op de middelbare school. Die raadde mij af om biotechnologie te gaan studeren, omdat ik dan met „ethische kwesties” te maken zou krijgen. Toch is er juist voor christenen alle reden om zich met wetenschap bezig te houden.

In zijn boek ”Kan de wetenschap alles verklaren?” schrijft John Lennox, emeritus hoogleraar wiskunde aan de universiteit van Oxford: „Dat is een van de redenen waarom ik mij als wiskundige zo goed thuis voel bij het christelijk geloof omdat zowel de wetenschap als de Bijbel het belang van rationale argumenten benadrukt.” Een wijdverbreid misverstand, onder zowel christenen als niet-christenen, dat Lennox probeert te ontkrachten, is dat het christelijk geloof niet gebaseerd zou zijn op feiten en hetzelfde is als een sprong in het diepe. Zo van: „je moet het maar geloven”.

Het orthodoxe christelijk geloof is nooit een verhindering geweest om grote ontdekkingen te doen. James Clerk Maxwell, de ontdekker van het elektromagnetisme, liet boven de toegangsdeuren van het Cavendish laboratorium aan de universiteit van Cambridge Psalm 111:2 plaatsen: „De werken van de Heere zijn groot, zij worden onderzocht door allen die er vreugde in vinden.” Voor (aankomende) studenten en wetenschappers is dit een aansporing om wetenschapsbeoefening niet als een bedreiging maar juist als een logisch gevolg van het christelijk geloof te zien.

De auteur is moleculair bioloog.