Enkele dagen geleden was ik op de gesloten afdeling van een psychiatrische kliniek ergens in het midden van het land. Ik was door Jozef als vriend gevraagd mee te gaan op bezoek bij zijn dochter Maan.

„Ik heb slecht nieuws voor u. U bent ernstig ziek, u hebt kanker.” In menige ziekenhuisspreekkamer zal vandaag deze zin in de ene of andere vorm uitgesproken zijn.

Wanneer u een wachtkamer binnenkomt waar al iemand zit, welke stoel kiest u dan? Dicht bij de persoon die er al zit, met de intentie om een praatje te maken? Of houdt u liever wat afstand en kiest u een stoel wat verder weg?

Vorig jaar meldde de Vrije Universiteit van Amsterdam dat studenten in de opleiding geneeskunde geen cum laude meer kunnen halen. Andere opleidingen geneeskunde in Nederland overwegen deze bijzondere stap te volgen.

Tijd om een column te schrijven, de deadline voor het indienen komt steeds dichterbij. Maar waarover te schrijven nu er zoveel ingrijpende gebeurtenissen in steeds hoger tempo over ons heen buitelen?

Velen van u zullen met mij opgegroeid zijn met de ziel. Over de ziel lazen we in de Bijbel en hoorden we in de kerk. De ziel was érgens in mij, alleen wisten we niet precies waar. Ikzelf situeerde haar ergens in de borststreek. We dienden wel rekening met haar te houden. Immers, als de tijd van ons sterven zou aanbreken, zou onze ziel opklimmen tot „des Rechters troon” en dan diende onze ziel wel gebórgen te zijn.

Met de vraag „Welke studie ga ik straks volgen?” zal de groep leerlingen van de Guido de Brès zich niet hebben beziggehouden op het vliegveld van Tel-Aviv. Op het moment dat je plat op de grond ligt, omdat Hamas weer raketten afvuurt op Israël, gaan er andere gedachten door je hoofd.

Vergeving en verzoening zijn een genadig geschenk en niet pas te krijgen wanneer je je straf volledig hebt ondergaan (manipulatieve relatie) of voldoende boete en berouw hebt getoond (contractuele relatie).

Gaslighting, woord van het jaar in de VS, is een (subtiele) vorm van emotionele mishandeling of manipulatie door je partner, waardoor je steeds onzekerder wordt. Waaraan kun je dit herkennen?

Familieleden actief betrekken bij de zorg in het ziekenhuis, moeten we dat omarmen? Of lopen we kans dat het goede met het kwade verloren gaat, zoals in Lukas 5:37 nieuwe wijn de oude zakken doet barsten, waardoor de wijn eruit stroomt en de zakken verloren gaan? Met die vraag sloot ik mijn vorige column af.