De eerste ontmoetingen waren vol verwondering en herkenning. „Ben jij dat?” Of: „Oh, jij bent niets veranderd.” De jaren leken weg te vallen terwijl we herinneringen ophaalden. Vriendschapsstructuren van toen in de klas bleken nog te bestaan. Oud-leraren kwamen tijd tekort om met al die voormalige leerlingen even bij te praten.

Onze zorgen waren klein en onze dromen wellicht groot

Enige tijd ervoor werd ik toegevoegd aan een WhatsAppgroep, waarin ik vrijwel alle oud-leerlingen van ”klas 6” digitaal ontmoette. Alleen al daardoor besef je ineens ruim veertig jaar ouder te zijn. Oude herinneringen ophalen, toenmalig kattenkwaad bespreken, de juffrouwen en meesters van toen, alles kwam voorbij. Ook oude klassenfoto’s en foto’s van schoolreisjes in de groepsapp vonden gretig aftrek. Overigens verwonderde het mij hoe snel na zoveel jaren al die telefoonnummers opgespoord werden. Dit geeft aan dat er vanuit de school een duurzaam netwerk is blijven bestaan.

Waarom vond ik die reünie enorm leuk? Een reünie van een oude schoolklas voert ons terug naar een tijd die we hopelijk koesteren. Het is een moment waarop we oude vrienden en klasgenoten weer ontmoeten, herinneringen ophalen en op de veranderingen in ons leven reflecteren. We worden herinnerd aan de onschuldige dagen van onze jeugd, toen de wereld nog eenvoudig leek en onze grootste zorgen draaiden om huiswerk en vriendschappen. We zien hoe iedereen is gegroeid, zowel fysiek als emotioneel, en hoe onze levenspaden zich hebben ontwikkeld. De verhalen, variërend van successen tot uitdagingen, geven ons een dieper inzicht in de menselijke ervaring en de onvoorspelbaarheid van het leven.

Een reünie is als het ware een tijdmachine die je terugvoert naar waardevolle momenten

De vergankelijkheid van het leven wordt duidelijk wanneer we ons realiseren hoe snel de tijd is verstreken. Wat ooit een dagelijkse routine was, is nu een verre herinnering. De schoolgebouwen, de klaslokalen en zelfs de leraren zijn veranderd of verdwenen. Dit besef kan zowel melancholisch als bevrijdend zijn. Het herinnert ons eraan dat het leven voortdurend in beweging is en dat elke fase haar eigen waarde en betekenis heeft. Zeker voor degenen die niet in de geboorteplaats zijn blijven wonen, staat in zekere zin de tijd stil. Die wordt dan ineens als het ware versneld afgedraaid en met gezwinde spoed ingehaald.

Zo’n reünie gaat gepaard met een soort nostalgie. Een krachtige herbeleving van de voorbijgegane tijd van de onschuld van onze jeugd. We speelden redelijk onbekommerd op het schoolplein. Onze zorgen waren klein en onze dromen wellicht groot. In de gedeelde verhalen op zo’n reünie herbeleven we momenten waarop we nieuwe dingen leerden en vriendschappen vormden die al dan niet de tand des tijds hebben doorstaan. Een reünie biedt wellicht een gevoel van verbondenheid met ons verleden, maar kan ook confronteren met de vergankelijkheid van het leven en met alle veranderingen die we hebben doorgemaakt in ons persoonlijke leven. Oude contacten worden opnieuw gelegd. Ze vormen wellicht een hernieuwde kennismaking met voorbijgegane vriendschappen, die al gesmeed werden in onze jeugd.

We mochten allemaal één uur in een vooraf bepaald lokaal samenkomen. Daarnaast was er genoeg gelegenheid om verder bij te praten in de school, op het schoolplein en bij de inmiddels andere ”bovenbouwlocatie”. Daar was het gezellig toeven met marktkraampjes, springkussens en vele gesprekken, waarbij iedereen genoot van elkaars gezelschap en de gemeenschappelijke geschiedenis.

Je hoort verrassende verhalen over wat je oud-klasgenoten hebben meegemaakt. Zo’n reünie is als het ware een tijdmachine die je terugvoert naar waardevolle momenten en herinneringen. De essentie van een reünie draait volgens mij om het samenbrengen van mensen die in het verleden een belangrijke rol in elkaars leven hebben gespeeld. Daarom kwam vrij rap het idee om over niet al te lange tijd een vervolg te plannen. Herinneringen ophalen!

Hennie Zwanenburg schreef deze week in haar column over herinneringen als gedenkstenen, waarin verhalen over levensmomenten die ons gevormd hebben bij ons blijven. Een reünie geeft een prachtige gelegenheid om al die gedenkstenen te verzamelen. En één daarvan is ”vormend onderwijs”. Wij kregen levensbeschouwelijk onderwijs vanuit een reformatorische bron. Die liet ons kennismaken met de rijkdom van die cultuur, traditie en levenswijze, waar het jubileummagazine ook van getuigde. Ook die herinneringen bepalen mede onze identiteit.

De auteur werkt bij CHE en Nyenrode.