Cubaanse stilte rond Israël
Waar je denkt dat de hele wereld met ontzetting volgt wat er zich afspeelt in Israël, is dat in Cuba niet te merken.
Noch in onderlinge gesprekken, noch in de zondagse kerkdienst wordt er ook maar met één woord gerept over de vreselijke gebeurtenissen in het Midden-Oosten.
Als je probeert te peilen waarom dat zo is, blijkt dat dit komt omdat de Cubaanse voorgangers goed beseffen dat je in het openbaar nooit moet spreken over politiek gevoelige onderwerpen. Je moet er zelfs altijd rekening mee houden dat een bezoeker van de kerkdienst als informant de autoriteiten doorgeeft van wat er tijdens de dienst is gezegd. Dat leidt onherroepelijk tot een taai proces. En met een overheid die zich zeker niet schaart aan de zijde van Israël kun je in het openbaar dan ook maar beter zwijgen over Israël.
Aangifte
Het past bij de schrijnende voorbeelden die tijdens allerlei gesprekken langskomen als onderstreping dat het leven niet alleen voor gewone Cubanen met de dag moeilijker wordt, maar zeker voor christenen. Zo werd een gemeentelid dat bij de politie aangifte deed voor diefstal van zijn koe zelf aangeklaagd voor het niet goed verzorgen van het dier. Een ander vroeg de politie om hulp na diefstal van de lampen in de kerk. Maar in plaats van dat er een zoektocht naar de dief volgde, kregen het gemeentelid en zijn voorganger zelf een intimiderend proces aan hun broek. De reden? Volgens de autoriteiten zouden de lampen niet op rechtmatige wijze zijn verkregen.
Oase
„Dit was als een oase in de woestijn”, beaamt een nog jonge voorganger aan het eind van het bezoek. Ook in het gesprek met hem –in aanwezigheid van een paar ambtsdragers– klinken er veel sombere woorden over de staat van het land en van de kerk. Net als vele anderen ziet hij wekelijks kerkelijke leiders en gemeenteleden het land verlaten. Wil hij zelf ook niet gaan? Vastberaden schudt hij het hoofd. Maar hij zal niet tegen zijn gemeenteleden zeggen dat ze moeten blijven. Het is voor hem het belangrijkste dat ze tot Christus worden gebracht en uit Hem mogen leven en vandaaruit hun eigen beslissingen maken.
De zondag brengen we door in het oosten van Cuba, bij het SEZ-distributiepunt voor Bijbelcursussen. De tientallen bezoekers van de kerkdienst in de garage van de voorganger krijgen aan het eind van de dienst uit de net ontvangen psalmboeken Psalm 105 aangeleerd.
De volgende dag komen op dezelfde plek vijftien voorgangersechtparen bij elkaar om te leren van de grote Bruidegom. Ook al is er net als alle andere dagen urenlang geen stroom, de huwelijksconferentie kan toch doorgaan: de accu van de auto van de voorganger dient deze ochtend als stroomleverancier.
