De situatie. Ik zit aan tafel, 500 gram sperziebonen voor me. Op de grond een lege pan. Elk schoongemaakt boontje leg ik op tafel, de bijna 2-jarige pakt elk exemplaar en gooit het in de pan. Veel leuker dan Duplo. Dan ziet kindlief de elektrische tandenborstel (die stond in de keuken, want ochtendhaast en een dochter die nog snel gepoetst moest worden). Ze pakt de „broe-oe-oe”, zet die aan en begint boontjes te poetsen. Na een stuk of tien stuks bedenkt ze wat anders ter vermaak, waarvan ik de details achterwege laat. Iets met potjestraining en een pan die op de grond staat. En veel hilariteit.

Intussen had oudste broer de telefoon gepakt en de scène gefilmd. De kleine dame had het natuurlijk door. „Zien! Zien!” Met die woorden eindigde het spektakel. Want een schermpje is interessanter dan Duplo, sperziebonen, een tandenborstel en een soort-van-potje bij elkaar.

Ik snap dat niemand hier ooit nog wil eten, maar voor wie zelf boontjes wil serveren: dit is een fijn recept. Zomergroente met een vleugje najaar.