Op een zondagochtend werd de Roemeense predikant Richard Wurmbrand door de politie van de straat geplukt. Zijn familie en bekenden zochten hem terwijl de politie, de gevangenisdirecteuren en de communistische regering ontkenden dat hij opgepakt was. Toen begonnen tien christenen te vasten en te bidden. Na een week kwam er een jonge vrouw bij Wurmbrands vrouw. Ze bracht haar naar de gevangenis waar haar man zat. Hij was –zeer ongebruikelijk– zichtbaar door een raam in een kelder. Na deze ontdekking kon de overheid hem niet meer ongezien ter dood brengen.

Of neem de Tsjechische evangelist Petr Jasek. Hij zat in 2016 en 2017 opgesloten in een Sudanese cel vanwege zijn steun aan vervolgde christenen. Zijn celgenoten, IS-leden, gunden hem overdag geen rust en maakten herrie tot twee uur ’s nachts. Toch sliep hij elke nacht om negen uur op de harde grond. Maandenlang verbaasde hij zich hierover. Later ontdekte hij dat zijn gemeente elke dag op dezelfde tijd als hij ging slapen een uur voor hem bad en vastte.

Deze voorbeelden tonen de betekenis van het gebed voor vervolgde christenen. Elk jaar lijden honderden miljoenen christenen onder geloofsvervolging. De geloofsvrijheid die we in het Westen genieten, is een ongekende weelde. Al te gemakkelijk vergeten we welke prijs vele christenen moeten betalen voor hun geloof. Het verlies van inkomsten, kinderen die niets meer met je te maken willen hebben, levenslange opsluiting, fysieke marteling, familieleden die het op je leven gemunt hebben. Het is maar een kleine greep uit het leed dat christenen wereldwijd treft.

We hebben als westerse christenen momenten nodig die ons stilzetten bij dit leed. Aanstaande week is zo’n moment. Morgen is het de Zondag voor de Vervolgde Kerk. Die vormt de aftrap voor de Week voor de Vervolgde Kerk. Het is morgen de eerste zondag na Pinksteren. Na de uitstorting van de Heilige Geest brak de vervolging van de eerste gemeente uit. Daarom vormt deze week een goed moment om ons te herinneren aan het leed van vele broeders en zusters wereldwijd. En om voor hen op de knieën te gaan.

Deze behoefte aan voorbede voelen vervolgde christenen. Als we hen bezoeken, is vaak de eerste vraag: „Bid voor ons.” En de laatste vraag bij vertrek is opnieuw: „Bid voor ons.” Dat is geen vreemde vraag. In de Bijbel kom je de vraag om gebed ook veel tegen. Paulus vraagt in zijn brieven om voor hem te bidden zodat „het Woord des Heeren zijn loop hebbe” en hij verlost mag worden van boosaardige mensen (2 Thessalonicenzen 3:1). De christenen in Korinthe „arbeiden mee” door het gebed, als hij vreest voor zijn leven (2 Korinthe 1:11). Jezus vroeg Zijn discipelen in de hof van Gethsemane om met Hem te waken in gebed, toen zijn arrestatie, veroordeling en kruisiging dichterbij kwamen.

Laten we daarom gehoor geven aan de dringende vraag van christenen in nood. In Christus Jezus zijn de gelovigen één, als leden van hetzelfde lichaam. Zo weten we ons één met de christen die aan de andere kant van de wereld leeft. Ook al spreekt die een andere taal en houdt die er andere gewoonten op na.

Zoetste offer

Vanuit de verbondenheid in Christus voelt een christen het verdriet en de pijn van de medegelovige, de eenzaamheid, de marteling omwille van de Naam van Jezus Christus. Al woont hij duizenden kilometers verderop. „Hetzij dat één lid lijdt, zo lijden alle leden mee” (1 Korinthe 12:26). Onverschilligheid tegenover het leed van medegelovigen bestaat niet in het wereldwijde lichaam van Christus.

Vanuit deze onderlinge liefde en het voelen van elkaars pijn bidden gelovigen voor elkaar. Daar roept de Bijbel ook toe op. „Bid voor elkander”, schrijft Jakobus. In gebed voor vervolgde medegelovigen dragen we hun lasten en leeft de wet van Christus in ons (Galaten 6:2).

Breng daarom zondag tijdens de eredienst het leed van deze christenen bij de Heere. Neem hen mee in persoonlijke gebeden en breng hen in de Naam van Jezus bij God de Vader, Die een bijzonder oog heeft voor Zijn verdrukten (Mattheüs 5:11-12). Reserveer volgende week elke dag een moment om concreet voor vervolgde christenen te bidden, in groepjes of alleen. Bid om troost, moed en verlossing. Bid dat zij als een licht zullen schijnen in hun omgeving en de kerk zo mag groeien. De gebedskalender die op 3 juni verschijnt in RD en ND reikt concrete gebedspunten aan.

Het gebed voor medechristenen die lijden is „het zoetste offer dat wij God kunnen brengen”, zegt de Engelse Spurgeon. Het vertoont volgens hem „meer de vruchten van de Geest, meer liefde, meer geloof, meer broederlijke liefde”.

Terug naar Paulus. De gemeente van Korinthe bad voor hem. Zij deelde daarop ook in de troost die de apostel proefde toen God hem verloste uit doodsgevaar (2 Korinthe 1:4). Het is daarom niet alleen eenrichtingsverkeer, zondag en komende week. Vervolgde geloofsgenoten bidden ook voor ons. En ze delen hun ervaring van Gods nabijheid in verdrukking. Ze vertellen ons van Gods antwoord op het gebed. Zo troosten zij ons ook, als we horen van Gods machtige hand die verlossing schenkt. Want „een krachtig gebed van een rechtvaardige vermag veel” (Jakobus 5:16).

De auteurs zijn respectievelijk directeur van Friedensstimme, HVC, Open Doors en SDOK.