„Daarom heeft Mij de Vader lief, overmits Ik Mijn leven afleg, opdat Ik het wederom neem.”

De Heere Jezus doelt op Zijn sterven in dit doorluchtig voorbeeld. Hij zegt: „Indien het tarwegraan in de aarde niet valt en sterft”, zo blijft het alleen. Hij geeft daarmee te kennen, dat Hij geen onderdanen, geen Koninkrijk verkrijgen kon, en Zijn volk geen zaligheid kon hebben, indien Hij niet stierf.

Mogelijk gebruikt Christus deze spreekwijze in de aarde te vállen, en niet daarin geworpen te worden, om ons te leren, dat Hij wel overgegeven is door de Vader. Maar gewillig, zodat Hij Zichzelf gegeven heeft. Hij was in de wereld gekomen, om Zijn ziel te stellen tot een rantsoen voor velen (Mattheüs 20:28, 1 Timotheüs 2:6). Hij heeft Zich overgegeven tot een slachtoffer en offerande (Efeze 5:2, Galaten 2:20). Hij legde het leven van Zichzelf af (Johannes 10:18). „Zo noodzakelijk, zo onvermijdelijk was Mijn dood”, wil Christus zeggen, „dat geen een zondaar in Gods gemeenschap kan overgebracht worden, of de heiligheid tot heerlijkheid genieten, zo Ik niet tot een zoenoffer wordt opgeofferd, en gehoorzaam wordt tot de kruisdood”. Daarom zegt Hij ook tot Zijne discipelen: „Het is u nut, dat Ik heenga. Want indien Ik niet heenga, zo zal de Trooster tot u niet komen” (Johannes 16:7). Hierom betuigt Hij Zijn discipelen op de weg naar Emmaüs: „En moest de Christus niet al deze dingen lijden, en alzo in Zijne heerlijkheid ingaan?” (Lukas 24:26).

Frederik van Houten, predikant te Middelburg

(”Het weergaloos groot Goed”, 1725)