Prediking moet bestaan uit Wet en Evangelie
In een reactie op mijn Weerwoord (RD 3-12) reageerde ds. A.J. Post met zijn weerwoord (RD 16-12). Ik stelde de vraag: „Zijn we de adventsprediking overgroeid?” Mijn antwoord was: „Nee.” Het antwoord van ds. Post lijkt te zijn: „Ja.” Dat lijkt me lastig preken in adventstijd.
Heel stevige uitspraken doet ds. Post. Door mij zou de prediking gedevalueerd worden en zouden de taak en de positie van de prediker ernstig vertroebeld worden. Hij besluit dat het zijn droevige observatie is dat, vanwege deze vertroebelde visie, „het aanbod van het heil en de verkondiging van de beloften van het Evangelie in veel reformatorische gemeenten in de prediking niet de plaats krijgen die ze verdienen”. Observeren is een heel nauwkeurig werk. Concluderen is een nog nauwkeuriger werk. Ik constateer dat ds. Post op veel punten onnauwkeurig te werk gaat.
Dordtse Leerregels
In de eerste plaats is mijn artikel onnauwkeurig gelezen. Door de reactie erop lijkt het alsof ik hier een volledige homiletiek over de prediking geschreven heb. De predikant maakt geen onderscheid tussen opmerkingen over de adventsprediking en opmerkingen over de prediking in haar geheel. In plaats van enkele opmerkingen over de adventsprediking leest hij allerlei dingen die ik niet geschreven heb.
In de tweede plaats is ds. Post onnauwkeurig in het geven van definities. De omschrijving „preken is mensen lokken tot Christus” is zeer eenzijdig. Ik zeg niet dat dit geen aspect van de prediking is, maar ze mag niet alleen bestaan uit het lokken tot Christus. Zo preekte Hij ook niet. De prediking moet bestaan uit Wet en Evangelie. De functie van de Wet wordt node gemist in het weerwoord van de predikant.
Ten derde citeert ds. Post de belijdenisgeschriften en Calvijn onnauwkeurig. In zijn citeren van de Dordtse Leerregels (DL) draait hij bijvoorbeeld de volgorde van bekering en geloof zelfs twee keer om. Ik wil geen citatenoorlog beginnen, omdat dit volgens het besluit van de DL geen begaanbare weg is, maar laat ds. Post de eerste hoofdstukken van de institutie van Calvijn nauwkeurig lezen. Ik geef slechts een voorbeeld over de functie van de Wet: „Wanneer gij zo dikwijls het woord verbrijzeling hoort, versta daaronder de wond des harten, die niet toestaat dat de mens, die verslagen ter aarde ligt, zich opheft. Door de verbrijzeling moet uw hart gewond zijn, indien ge met de nederigen, naar Gods Woord, verhoogd wilt worden.” (Inst. III.12.6) Het ware te wensen dat de Wet in onze prediking zou fungeren als bij Calvijn. Laten wij Calvijn volledig citeren.
In de vierde plaats is ds. Post onnauwkeurig in het trekken van conclusies. Een enkele opmerking over de adventsprediking wordt gebruikt om de hele visie op de prediking te veroordelen. In lijn daarmee veroordeelt hij zelfs de prediking in veel reformatorische gemeenten en suggereert hij zelfs dat deze in strijd zou zijn met de DL hfdst. 2 par. 5. Hier worden tegenstellingen gecreëerd die er niet zijn. We onderschrijven de DL van harte en laten die daarbij ook juist functioneren: „met bevel van bekering en geloof”.
Blijkbaar heeft mijn Weerwoord ds. Post geraakt. En eerlijk gezegd is zijn weerwoord nu juist datgene waarvoor ik bang was en waarbij ik juist de vinger wilde leggen: het ontbreken van de functie van de Wet. Het plaatsmakende werk voor Christus wordt door onze reformatorische vaderen duidelijk geleerd. En de adventsprediking vertolkt hoe God Zijn kinderen tot het heil brengt.
Dat de prediking Schriftuurlijk, maar ook bevindelijk wil zijn, is geenszins een vertroebeling of devaluatie. Het is juist ten volle Christusprediking, waarin de ambten van Christus en de Geest van Christus functioneren. Bovendien is het een pastorale prediking voor mensen die niet genoeg hebben aan de ”uiterlijke aanrading” alleen. Een prediker die dat beseft, heeft echt geen vertroebelde visie, maar verstaat juist zijn taak als herder en leraar.
De auteur is predikant van de gereformeerde gemeente in Nunspeet.
