Een bekende predikant zei ooit: het geloof van nu is in de ene hand de Bijbel en in de andere hand de krant. Ik ben voorzichtig met het plakken van losse teksten op situaties van vandaag de dag, maar ik zie juist in de bredere verbanden grote actuele relevantie.

Vandaag een woord van vrouw tot vrouw in het kader van de Internationale Dag voor de Uitbanning van Geweld tegen Vrouwen. Wij Israëlische vrouwen voelen ons namelijk verraden door onze zusters wereldwijd; de stilte over het op 7 oktober gepleegde seksueel geweld is oorverdovend.

Jeannette Gabay-Schoonderwoerd wil bemoedigende verhalen uit Israël delen.

Tijdens een patrouille bespreekt mijn man Moshe de Thora-portie van de week met een andere dienstdoende buurman. De conversatie is goed en ontlokt aan de buurman de uitspraak dat hij wenst dat er een synagoge in Afik zou zijn, juist in deze tijden.

Er valt me iets op in talkshows over de oorlog in Israël en Gaza. Israëlische vertegenwoordigers spreken structureel hun treurnis uit over burgerdoden in Gaza, terwijl vertegenwoordigers van de Palestijnse weinig empathie hebben met Israëlische slachtoffers.

Wel eens aan een vergadertafel gezeten waar iedereen moest huilen? Ik wel, schrijft Jeannette Gabay-Schoonderwoerd vanuit Israël.

De ”Al Aqsa Storm” –die naam kregen de aanslagen van 7 oktober– heeft een inktzwart inkijkje gegeven in een realiteit zonder een sterk Tsahal, onze Israëlische strijdkrachten. Een boosaardige, bezeten vijand brak door onze zorgvuldig aangelegde verdedigingslinies en bracht ons op de knieën. Dat naakte en onbeschermde gevoel heeft er bij veel Israëliërs behoorlijk ingehakt.

Een paar jaar geleden liep ik met mijn man en zonen door Rotterdam. We aten een ijsje en drentelden door de winkelstraten. Twee jongemannen liepen op ons toe, blokkeerden ons en tuften voor onze voeten, terwijl ze verwensingen uitten.

Arabieren geloven dat Al-Aqsa bedreigd wordt en dat Israël staat te popelen om de Tempelberg over te nemen. Dat betwijfelt Jeannette Gabay-Schoonderwoerd echter.

Het is al jaren een heet hangijzer in Israël: de duizenden ultraorthodoxen die geen dienst doen in het Israëlische leger. Mij frustreerde dat ook lange tijd. Totdat ik zag hoe de gemeenschap zich momenteel inzet in het kader van de oorlog.