Op 13 september 1993 werden in Washington de Oslo-akkoorden gesloten: een overeenkomst tussen Israël en de Palestijnen met een routekaart naar vrede. Onderdeel van de afspraken was dat de Palestijnen zelfbestuur zouden krijgen in bepaalde gebieden. Dat bestuur zou dan de regering moeten vormen van een toekomstige Palestijnse staat. De Palestijnse Autoriteit (PA) was geboren.

Bijna dertig jaar later zijn we nog geen stap dichter bij vrede. Israël krijgt daar vaak de schuld van. De bouw van nederzettingen in Judea en Samaria is het grootste obstakel in de vredesonderhandelingen, zeggen Israëls tegenstanders. Ik wil daar enkele zaken tegenover zetten.

Bonus op terrorisme

In 2021 keerde de PA zo’n 250 miljoen euro uit aan Palestijnse terroristen die Joden hebben vermoord. Dat doet ze elk jaar. Dit bedrag is ruim 33 keer hoger dan wat de PA per hoofd van de bevolking uitgeeft aan medische zorg. Deze ”bonus op terrorisme” heeft een heel gemene angel: hoe ernstiger de veroordeling, hoe hoger de bonus. PA-leider Abbas zei begin dit jaar: „Zelfs al heb ik nog maar één cent, dan zal ik die betalen aan de families van de martelaren, aan de gevangenen en de gewonden.” Dat een ‘vredespartner’ terrorisme aanmoedigt, door bonussen en door via scholen én staatsmedia Jodenhaat te verspreiden, helpt niet mee.

Dan is er nog het UNRWA-probleem. Deze VN-organisatie is in 1949 speciaal opgericht voor de Palestijnse vluchtelingen, terwijl de UNHCR er sinds 1950 is voor alle andere vluchtelingen. Waarom is die aparte organisatie nodig? Bovendien hebben de Palestijnse vluchtelingen een ”overerfbare” status: ook hun kinderen en (achter)kleinkinderen krijgen de vluchtelingenstatus. Daardoor is het aantal Palestijnse vluchtelingen in 74 jaar tijd toegenomen van 700.000 tot 5,4 miljoen. Ruim 2 miljoen van hen hebben een Jordaans paspoort en zouden volgens de UNHCR dus geen vluchtelingenstatus kunnen hebben. Maar de UNRWA ziet dat anders. Het UNRWA-budget per vluchteling is ook nog eens vier keer zo hoog als dat van de UNHCR. Het wordt tijd om dit onderscheid los te laten, in plaats van het probleem kunstmatig in stand te houden en te laten groeien.

Vluchtelingenkamp

Laatst sprak ik een Palestijnse vriend in een vluchtelingenkamp. Zijn voornaamste pijn is de eeuwige slachtofferrol van de Palestijnse leiders. Altijd leggen ze de schuld bij Israël neer, evenals extreme organisaties als The Rights Forum in Nederland.

Veel Palestijnen wantrouwen hun eigen leiders. Er is veel corruptie. Beloften worden zelden waargemaakt. Daarom sympathiseren veel Palestijnen steeds meer met de terroristische organisatie Hamas. Hamas belooft banen, een inkomen en een uitweg uit de uitzichtloosheid.

Mijn Palestijnse vriend wil heel graag weg uit het vluchtelingenkamp. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. De UNRWA betaalt de huisvesting in het kamp. Zodra hij vertrekt, moet hij alles zelf betalen, wat hij zich niet kan veroorloven. Bovendien geld je als een verrader als je je vluchtelingenstatus opgeeft. Een verrader ben je ook wanneer je in gesprek gaat met Joden (normalisatie) en je bent al helemaal een ”persona non grata” als je land verkoopt aan Joden. Daar staat de doodstraf op, uitgevoerd door de PA. Er zijn natuurlijk ook misstappen aan de kant van Israël, maar die worden onevenredig vaak belicht.

Vrede

Door mijn reizen naar Israël en de ontmoetingen daar kreeg ik steeds meer compassie met de Arabische bewoners van het land. Het merendeel van hen wil gewoon vrede, een baan en eten voor hun kinderen. Maar door de corruptie, het destructieve systeem en de onkunde van veel westerse politici en journalisten wordt zelfs dat niet aan hen gegund. Ik ben geen historicus, theoloog of politicus, maar bid dat de vrede die de Heere God in Zijn Woord belooft heel snel komt. Voor alle inwoners van Israël.

De auteur is hoofd media & communicatie bij Christenen voor Israël.