„Het voelt alsof ik voor de eerste keer in mijn leven op een AA-bijeenkomst zit. Hallo, ik ben Nina. Ik ben Russisch. Mijn hele leven lang ben ik al Russisch.

Vandaag de dag voelt dat als een gênante bekentenis. En er is geen stappenplan dat me niet-Russisch kan maken.

Mijn land is een militaire operatie begonnen in Oekraïne. De soldaten die raketten lanceren, profiteren van jarenlange training, richtlijnen en protocollen. Ze weten wat ze moeten doen in elke situatie, en in elk scenario, ook als het fout gaat. Maar is er een handleiding, een gids, voor een burger zoals ik? Wat moet ik doen?

Wat moet ik doen als vrouw? Als moeder? Als christen? Als Russin?

Ik heb het gevoel dat alles wat ik nu zeg of doe, tegen mij kan worden gebruikt. Tegen Russische christenen in het algemeen en tegen Rusland. En toch voel ik een sterke drang om iets te zeggen of iets te doen.

Maar wat moet ik zeggen? Hoe? En tegen wie? Wat zal het uitmaken als ik iets zeg? Wat zal het uitmaken als ik stil blijf?

Dat zijn de vragen waar ik vandaag de dag mee worstel. En eerlijk gezegd heb ik geen antwoorden.

Verhit en pijnlijk

Ik weet dat mijn stilzwijgen kan en zal worden geïnterpreteerd als een zwijgende steun aan wat er gaande is. Dat het zeer onwaarschijnlijk is dat het zal worden geïnterpreteerd als een wijs besluit om me buiten een gesprek te houden dat al zeer verhit en pijnlijk is voor zo’n beetje alle betrokkenen.

Ik weet dat alles wat ik zeg, kan en zal worden geïnterpreteerd als het kiezen van de ene of de andere kant. Terwijl een kant kiezen het laatste is wat ik nu wil. De situatie in Oekraïne is letterlijk een bloedige puinhoop en ik wil er zo ver mogelijk vandaan blijven. Niet omdat ik beter ben dan anderen, maar simpelweg omdat ik bang ben.

Ik ben bang om gevoelens te kwetsen, hoe ongewild ook. Ik ben bang om vriendschappen te verliezen of familiebanden te verbreken vanwege politiek. Ik ben bang om me bloot te geven en kwetsbaar te zijn. Een etiket opgeplakt te krijgen, bekritiseerd, niet begrepen, uitgestoten of afgewezen te worden. De angst voor afwijzing zit bij mij nogal diep.

Gebombardeerd worden

En meteen herinner ik mezelf eraan dat afgewezen worden, hoe erg het ook voelt, niet hetzelfde is als gebombardeerd worden. Ook is het niet te vergelijken met vluchteling worden, met niets anders dan een kleine koffer, als die al mee kan.

Ik denk aan de economische, politieke en sociale gevolgen die we hier in Rusland zullen moeten dragen, en die er geen van alle goed uitzien. En dit alles in het kielzog van de coronapandemie die haar tol heeft geëist van de economie en de bevolking.

Ik zie de kloof tussen Russen onderling groter worden naarmate de stemmen van anti-oorlog en pro-oorlog luider klinken. Tegelijkertijd zie ik ook de kloof tussen Rusland en de rest van de wereld groter worden.

Heere, heb genade

Ik word herinnerd aan de terroristische aanslagen die we hier, in Moskou, hebben meegemaakt – de woongebouwen, de metro’s, het Doebrovkatheater. We hebben hier gruwelen meegemaakt ver voordat er een militaire operatie was. Wat zal er nu gebeuren? Ik kan het niet helpen me af te vragen of we ons moeten voorbereiden op meer. Heere, heb genade.

Iedere dag word ik wakker en ga ik weer naar bed met deze gedachten in mijn hoofd. Met een miljoen vragen, met duizend zorgen. De antwoorden ontgaan me. Heere, heb genade.

Vrienden

Ik heb moeite met bidden. Elke keer als ik begin, moet ik huilen. Nooit in mijn leven had ik gedacht dat ik dit zou moeten meemaken. Dat ik zou bidden of de oorlog tussen Rusland en Oekraïne zou mogen ophouden. Ik kan de keren niet tellen dat ik naar of door Oekraïne ben gereisd. Ik heb daar vrienden, sommige vrienden voelen als familie. Mijn vrienden hebben daar familie. Elke keer als ik probeer te bidden, zie ik hun gezichten; ik zie mezelf slapen op mijn koffer in de metro van Kiev. Heere, heb genade.

Dat is alles waar ik me nu aan vast kan houden – Heere, heb genade. Heere, heb medelijden met Oekraïne. Heere, heb medelijden met Rusland. Heere, heb medelijden met ons allemaal.

Ik vraag u niet om het te begrijpen of een kant te kiezen. Maar als u dit leest, vraag ik u om te bidden op welke manier u maar kunt en met de woorden die u hebt.”

De auteur woont in Moskou en werkt daar als vertaler. Een Engelse versie van dit artikel werd eerder op CNE.news gepubliceerd.