Dat morgen de kerken ook weer zonder beperkingen open mogen, daarover hoor je in de seculiere media dan weer niets. Maar voor veel mensen is dat wel degelijk bijzonder. Ik ken predikanten die na maart 2020 aan een nieuwe gemeente zijn verbonden maar die de gemeenteleden nog nooit allemaal tegelijk onder hun gehoor hebben gehad. Maandenlang werd er gepreekt in half gevulde kerken. Speelden de orgels op halve kracht en klonk de gemeentezang iel of helemaal niet.

Stel nu eens dat het inderdaad zo is dat de pandemie op haar eind loopt, waar moeten we het dan trouwens nog over hebben met elkaar? Klagen over beperkingen kan niet meer. Geen Gommers of Kuipers meer in talkshows, geen elkaar tegensprekende experts, geen tractoren en demonstranten die namens ‘het volk’ –zoals ze het noemen– hun stem verheffen tegen de door en door corrupte kliek in Den Haag en Brussel.

Psychologen denken dat we weer veel sneller gewend raken aan het oude normaal dan we nu denken. Sterker: we gaan de coronapandemie romantiseren. En dáár gaan we het dus samen over hebben. Over die heerlijke tijd, toen je niet naar verjaardagen mócht. En toen je op verjaardagen niet mócht zoenen. Toen je thuis móést blijven. En ze zouden, als ik voor mezelf spreek, wel eens gelijk kunnen krijgen. Want wat was het –en natuurlijk heb ik het dan níét over de ziekte corona– een heerlijke tijd. Vooral die lange, stille avonden in de maanden dat er een avondklok gold.

Er is echter ook een categorie mensen voor wie er niets te romantiseren is en voor wie het woord bevrijdingsdag pijn doet aan de ziel. Omdat zij door corona familieleden of vrienden verloren hebben aan de dood. Waar anderen jubelen over bevrijdingsdag blijft het voor hen altijd 4 mei.