En laat ik maar eerlijk zijn: ik speelde ook met die gedachte. Om het reformatorische blazoen op te poetsen door helemaal los te gaan op de geruchten die de ronde doen over seksueel grensoverschrijdend gedrag bij muziekshow The Voice of Holland. Een drama dat zich afspeelt in de showbizzwereld en dus uitermate geschikt is om er in een onversneden christelijke krant flink tegenaan te trappen. Zo van: kijk eens hoe slecht de wereld is.

En slecht ís het. Als ook maar de helft waar is van wat er allemaal aan beschuldigingen is geuit, is het vreselijk. Vrouwen, soms kinderen nog, die vernederd zijn en direct of indirect gedwongen werden tot zaken waarvoor het woord grensoverschrijdend tien maatjes te klein is. Volwassen mannen die hebben laten zien wat macht met een mens kan doen. Nogmaals: als het waar is –en dat bepaalt alleen de rechter– dan zie ik geen enkel argument ter verontschuldiging van de daders.

Ergens in al het publicitaire geweld las ik ook nog van ‘vrienden’ die hun socialemedia-accounts direct zuiverden van alle foto’s van de beschuldigde mannen. Een onbelangrijk detail in een misbruikzaak, zeker weten. Omdat meelevendheid bij dit soort schandalen moet uitgaan naar de slachtoffers en niet naar de daders. Maar toch raakte het me. Dat zogenaamde vrienden ineens als dolle honden hun leven gaan zuiveren van iedere verwijzing naar mensen die zo diep gevallen zijn. Mensen om wie ze ooit heen zoemden als bijen om een bloem. Zouden die gezuiverde profielen op sociale media de daders niet veel meer pijn doen dan het feit dat sponsoren hun geld terugtrekken? Want wat moet een mens toch als zelfs vrienden hem in de steek laten?

In nood leer je je vrienden kennen, zegt het spreekwoord.

En misschien geldt dat nog wel het meest als je in de nood zit enkel en alleen door je eigen schuld.