De belijdenis van Jezus Christus als Heere van alle heren ging in de Vroege Kerk onvermijdelijk gepaard met lijden. Petrus wijst erop dat het bij het christenleven hoort om met „de hitte van de verdrukking” geconfronteerd te worden. Die hitte toen was overigens veel heftiger dan de gure seculiere wind zoals wij die kennen. In veel gevallen kwam slaag, gevangenschap of zelfs de dood eraan te pas.

Wat heb ik God vaak gedankt dat mijn belijden nauwelijks met verdrukking en zeker niet met lijden gepaard hoefde te gaan. Jawel, in mijn studietijd moest ik ervoor uitkomen dat ik op zondag niet meeging op excursie. Dat werd me niet in dank afgenomen. Maar ik kreeg wel alle medewerking bij het realiseren van een alternatief. In contacten met de samenleving over heikele onderwerpen, zoals seksuele diversiteit, ontmoet ik veel onbegrip en intolerantie. Maar uiteindelijk wordt me geen strobreed in de weg gelegd. In alle vrijheid mag ik God dienen naar Zijn Woord. Reden tot dankbaarheid. Of niet?

Kan het ontbreken van verdrukking ook een oordeel zijn? Paulus schrijft aan de Filippenzen (1:29) dat het hun uit genade gegeven is „in de zaak van Christus, niet alleen in Hem te geloven, maar ook voor Hem te lijden.” Een confronterende tekst. Betekent dit echt dat God, naast het geloof, het lijden schenkt als een bijzondere genadegave? Dat Zijn kinderen verdrukking niet als scheiding maar juist als verdieping van de eenheid met Christus ervaren?

Als die vragen bevestigend beantwoord moeten worden, is het met de christenen in ons land niet best gesteld. Dan danken wij God ervoor dat Hij ons onthoudt wat ons het meest aan Hem kan verbinden. Onthutsend. Gewend als we in het rijke Westen zijn aan een comfortabel leven, zijn we de diepste dimensie van de navolging van Christus uit het oog verloren. Dat betekent dat vele christenen uit andere delen van de wereld, wellicht met een minder rechtzinnige belijdenis, ons ver vooruit zijn in het verstaan van de betekenis van Christus’ lijden en Zijn daarmee samenhangende verheerlijking. Dat zij straks vooraan zullen staan, terwijl wij, als het ons al gegeven wordt om in te gaan, Hem van grote afstand zullen aanschouwen…

Deze constatering mag niet zonder gevolgen blijven. In de eerste plaats durf ik God niet meer te danken voor mijn onchristelijke comfort. Eerlijk gezegd vind ik het lastig om te bidden om lijden en tegenslag. Laat mijn gebed dan maar zijn of Hij me wil leiden door Zijn Geest en me gewillig wil maken om in Zijn weg te gaan. Vervolgens mag ik er houvast in vinden om in leer en leven vast te houden aan Zijn Woord. God heeft immers beloofd dat de kosten, hoe hoog ze ook lijken, niet opwegen tegen de heerlijkheid die Zijn kinderen nu en eeuwig zullen ontvangen.

Ten slotte heeft het gevolgen voor de communicatie van Bijbelse standpunten in de samenleving. Het seculiere denken biedt steeds minder begrip en ruimte voor Bijbelse opvattingen. Het is een natuurlijke reflex om dan maar de Bijbelse boodschap in een fluwelen verpakking te wikkelen. Soms is het juist gepast om eenvoudig en eenduidig te zeggen waar het op staat, ook als dat hevig schuurt met maatschappelijke overtuigingen. Een duidelijke belijdenis, niet vanuit de hoogte maar vanuit de ernst van het leven, kan ongelovigen tot inkeer brengen en zal Gods kinderen temeer aan Hem verbinden.