De griend met zijn spannende doolhofpaadjes dwars tussen de wilgjes door lokt, maar moet wachten. Eerst vergapen de jongens zich aan het vrachtverkeer dat op de nabijgelegen A2 voorbij dendert. Je kunt het altijd op de achtergrond aanwezige geruis van het verkeer een nadeel vinden, maar goede bereikbaarheid heeft zo zijn voordelen.

Verharde paden ontbreken op deze met paaltjes uitgezette wandelroute in de directe omgeving van de Molenkade. Een gemis is dat niet, al kan het bij overvloedige regenval behoorlijk drassig zijn. Op deze droge voorjaarsdag is dat niet het geval. Een paar oranjetipjes fladderen vrolijk voor ons uit.

Vlinders laten zich veelvuldig zien in de griend, vogels niet. Te horen zijn ze wel, maar ze verkiezen een schuilplaats tussen het jonge groen van de wilgentakken boven de wolkenlucht. De boompjes zijn klein en nietig, maar hun takken torenen metershoog de lucht in.

Dat schuilhouden heeft vast te maken met de jongens, die als jonge honden heen en weer rennen en zo de hele route in totaal wel drie keer aflopen. Een net geknotte wilg blijkt een prima klimboom én uitkijktoren. Niet voor lang, want ze hebben een paddenpoel in het vizier. Zou er kikkerdril in zitten?

Terwijl ze nieuwsgierig aan de kant neerhurken, klinkt het gekwaak van de zeldzame heikikker. Je herkent hem aan zijn op hol geslagen gekwaak, hebben we net geleerd van het informatiebord naast de poel.

We steken de Molenkade over. Vroegen stonden er zeven molens, maar die zijn allemaal verdwenen. De twee houten klaphekken laten zich slechts met moeite openen. De kinderen malen er niet om. Dwars door de spijlen van het ijzeren hek loopt een alternatieve route. Tenminste, als je twaalf jaar of jonger bent.

Het eindpunt komt in zicht: de zoveelste bunker, verscholen tussen wat struiken aan de voet van de dijk. Gerend wordt er niet meer, dus alle tijd om op ons in te laten werken dat dit gebied over een breedte van 4 kilometer onder water kon worden gezet. Voor het laatst gebeurde dat in 1940 en 1945, maar gevochten is hier nooit.

Aan het eind van de 3 kilometer over de graspollen leidt het pad via een trap de Diefdijk op. Wij kiezen ervoor om niet via de dijk verder te gaan, maar de route in tegenovergestelde richting terug te lopen. Wel zo veilig en er blijft genoeg te zien.

Aan het eind staan we opnieuw midden in de doorgezaagde bunker. Nu hebben de jongens er meer oog voor. Passen hier echt dertien soldaten in?

> routeyou.com > struingids.nl