„Zijn jullie gezond? Niet verkouden of grieperig?” De medewerker van theater Posa in Lelystad ondervraagt de concertgangers luchtig voordat ze naar binnen mogen. Meteen achter de deur, naast de programmaboekjes, staat een flesje desinfectiemiddel. Op de vloer lijnen om afstand te houden.

Concerten mogen sinds 1 juni weer gegeven worden met dertig man publiek. Het Apollo Ensemble, een groep professionele musici, was maandag een van de eerste muziekgezelschappen die een concert inclusief coronamaatregelen gaven.

In paren schuifelt het publiek de zaal in. Afstand houden blijkt eigen verantwoordelijkheid; van de theaterorganisatie of de concertorganisatie loopt niemand mee. Binnen zijn de plekken verdeeld. Normaal passen er honderd mensen in de zaal. Om de boel op te vullen zijn er tafels met lampjes erop geplaatst.

Afgezien van twee grote spatschermen ziet het podium er herkenbaar uit. Klavecimbel achter, viool links, fagot rechts, zanger in het midden. Telemann, Purcell, Bach en Vivaldi komen in hoog tempo voorbij. Tussendoor krijgt het publiek een toelichting op de muziek. De musici blijken niet van humor gespeend. „Dit stuk komt uit Frankrijk. We kunnen overal weer naartoe in de muziek”, lacht fagottist Thomas Oltheten bij de introductie van een stuk van J. B. de Boismortier.

Hij ervaart het als „heel bijzonder” om weer op het podium te staan, vertelt de fagottist en medeorganisator na afloop van het concert. De afgelopen drie maanden zaten hij en zijn muziekcollega’s voornamelijk thuis. Om de financiële klappen wat op te vangen, riep het ensemble een fonds in het leven. Het vaste publiek doneerde, maar de opbrengsten waren niet te vergelijken met die van een concert.

Dus is Oltheten blij dat het nu weer mag. Al kan het concert met dertig man publiek niet uit. „Het is nog geen vetpot. We hebben de entreeprijs iets omhoog gedaan, maar wilden daar niet te veel aan doen. De mensen die er vanavond zitten, hebben wellicht ook bijgedragen aan het fonds.”

Het theater is er verantwoordelijk voor dat alles coronaproof verloopt. Dat betekent van tevoren kaartjes verkopen, mensen alleen stapsgewijs naar binnen laten en op ruime afstand van elkaar plaatsen in de zaal. Doordat de rijen vrij dicht op elkaar staan, lijkt de onderlinge afstand in de zaal niet overal de 1,5 meter te halen. Het publiek –voornamelijk senioren– deert het allemaal niet. Volgens Oltheten is te zien dat de mensen er zin in hebben om weer naar een concert te gaan. „Ze reageren spontaner. Zo’n sfeer heb je anders zelden bij een uitvoering.”

Na de klanken van Telemanns Pinkstercantate ”Schmückt das frohe Fest mit Maien” stroomt de zaal langzaam leeg. Niks rij voor rij; ieder moet zelf zorgen dat hij niet tegen een ander aanbotst. Buiten heffen de meeste concertgangers nog even het glas, de avond is met een concert van een uur nog jong.

„Wat hebben we dit gemist”, verzucht een stel uit Lelystad. „Zo veel binnenzitten de afgelopen tijd. Eindelijk mogen we weer een avondje uit.”