Na de geboorte werd het jongetje (dat het een zoon was, hoorde ze dan nog wel) direct meegenomen naar een kindertehuis. Na driekwart jaar werd het geadopteerd. Ze heeft haar kind decennialang niet gezien.

Dit was het beste voor haar als ongetrouwde vrouw, zei iedereen om haar heen. Zo kon ze het ‘gebeuren’ het snelst vergeten. En als achttienjarige geloof je dat. Maar sinds de geboorte dacht ze elke dag aan haar kindje. En ze huilde zichzelf jarenlang in slaap. En zelfs nu ze weer contact met haar zoon heeft, is de onvrijwillige adoptie een gapende wond in haar hart.

Als ik haar verhaal lees, word ik er verdrietig van. Hoe ongelooflijk veel pijn moet dit hebben gedaan. En nog doen. Voor moeder en zoon.

Natuurlijk, waarschijnlijk hadden ouders en verpleegkundigen écht het beste met haar voor. En halverwege de twintigste eeuw leek het vanuit een gevoel van schaamte vast de juiste keuze voor hun dochter en kind. Maar achteraf…

Zo gaat het natuurlijk vaker. Dat je van zaken die ooit heel normaal waren, later niks meer snapt. Neem de slavenhandel. Die werd nota bene met de Bijbel in de hand toegejuicht. Of neem iets ‘kleins’ als roken. Ooit was dat heel gewoon. Maar waarom ook alweer?

Spannender is natuurlijk de vraag: van welke situaties van nú zullen we later denken: waarom deden we dat? Sommige kun je bijna voorspellen.

Auto’s die zich voortbewogen door de verbranding van benzine, of diesel. Waarom?

E-sigaretten. Het leek de beste keus voor mensen die gewend waren aan de gewoonte een peuk op te steken. Maar waarom?

Plastic verpakkingen misschien? Alles in de supermarkt verpakt in een ziekmakend en vervuilend materiaal. Waarom deden we dat?

En waarom smeerden we zonnebrandcrème op onze huid, met ingrediënten waarvan we eigenlijk niet wisten of ze schade zouden veroorzaken?

Er zullen vast zaken zijn die nu zó normaal zijn dat je op dit moment niet kunt voorspellen dat ze later als verbijsterend worden gezien. Welke? Wist ik het maar.

Want het leek zo gewoon. Maar achteraf…