Column (Wim van Egdom): Mode
Als ik het woord mode hoor noemen, moet ik altijd direct denken aan een predikant die in mijn kinderjaren zei dat het niet voor niets is dat, als je het woord omkeert, er ”Edom” komt te staan. Ondanks de achting voor de betreffende predikant, moet gezegd worden dat er sterkere argumenten zijn om tegen te veel modebewustzijn te pleiten. Want in reformatorische kringen is een modeverslaving toch zo’n beetje de beste verslaving die je hebben kunt. Het is zelfs een ondeugd waarmee je nog wel sier kunt maken. Als de rok maar een verantwoorde lengte heeft en de kleur gedekt is, mort er niemand over het feit dat de koop ervan volstrekt onnodig was.
Ja, ik weet dat het makkelijk is om af te geven op gedrag waaraan je jezelf niet schuldig maakt. Want ik kan eerlijk zeggen dat ik me aan grote uitgaven op het gebied van kleding niet te buiten ga. Het is voor mij een noodzakelijk kwaad. Met de nadruk op dat laatste woord. Omdat ik gruw van het kopen van kleding. Sterker: ik vind het een ramp. Het zegt wat dat betreft heel veel dat ik het betalen in een kledingwinkel het minst erge onderdeel van de hele exercitie vind.
„Bestel dan online!”, riep een vriend bijna bozig tegen me toen we het hadden over het kopen van een nieuw kostuum.
„Weet je wel wat dat onlinegedoe betekent voor de kledingwinkels?”, antwoordde ik op schrille toon om niet bij voorbaat als een ouderwetse muts afgeserveerd te worden.
Toen ik echter onlangs tegen vijf te strijken overhemden aankeek, die ook nog eens slijtplekken hadden aan de boorden en dus allemaal vervangen moesten worden, leek het me verstandig toch even op het internet te zoeken naar strijkvrije overhemden. Want strijken vind ik bijna net zo erg als het kopen van kleding.
Er ging een wereld voor me open. De bekende internetzoekgigant reikte het me allemaal op een presenteerblaadje aan. En het gekochte werd ook nog supersnel bezorgd bij het door mij gewenste afhaalpunt van PostNL hier vlakbij. Pakketjes wil ik namelijk niet bij de buren laten bezorgen omdat de buurvrouw die in ons appartementencomplex de meeste pakketjes aanneemt, de doos altijd net zo lang vasthoudt tot je vertelt wat erin zit.
De overhemden passen.
En strijken is niet meer nodig.
Maar nieuwe schoenen ga ik toch gewoon in de schoenenwinkel kopen, heb ik met mezelf afgesproken. Want het schuldgevoel over het internetuitstapje blijft knagen.
