Sinds enkele jaren wordt er een zogenaamde Week van het Leven georganiseerd. Een aantal organisaties slaat de handen ineen om een week lang allerlei activiteiten te ontwikkelen. Dat is niet uit luxe, maar bittere noodzaak.

Het leven is een geschenk van onze goede God. Hij is de Schepper van alle dingen, van het kleinste kiezelsteentje tot het grootste bergmassief. En Hij is de Almachtige, Die de kleinste grasspriet laat groeien, de bloemen laat bloeien, het gewas laat ontkiemen. Deze God heeft de vogels, de vissen en de landdieren geschapen. Hoe heerlijk is Zijn Naam. En ten slotte heeft Hij de mens geschapen, die mocht leven in het paradijs.

Wat een heerlijke schepping. En wat is het verschrikkelijk misgegaan door de zondeval. Daardoor is al dat mooie en schone teloorgegaan. Alles is onderworpen aan de dood. Het leven gaat ten onder. Dieren gaan dood. Mensen sterven, van ouderdom, door ziekte of door een ongeval. Soms ook door een misdaad.

De pas afgesneden

Maar nu de medische mogelijkheden er zijn, grijpt de mens nog veel meer in. De mens der zonde beslist zelf over leven en dood. Als het niet uitkomt, dan wordt het beginnende leven de pas afgesneden. In ons land 30.000 keer per jaar. En als we het leven zat zijn, dan beëindigen we het. Per jaar wordt zo’n 6500 keer euthanasie toegepast. In totaal 36.500 doden, dat is 100 per dag. Ontstellend!

Tegen deze doodscultuur komen de organisaties die de Week van het Leven organiseren in het geweer. Om duidelijk te maken dat elk kind geboren mag worden. Om scherp te laten zien dat ook mensen met een beperking ertoe doen. Om duidelijk te maken dat het leven niet maakbaar is en willekeurig mag worden beëindigd als je het niet meer ziet zitten. Stop de cultus van de dood, laten we eerbied hebben voor het leven.

Daarmee wordt niet uit het oog verloren dat er moeilijke situaties zijn. Dat het lijden soms heel zwaar is. Dat gesproken kan worden van ondraaglijk lijden. De voorstanders van de Week van het Leven zeggen niet dat je dat allemaal maar moet ondergaan. Natuurlijk moet er gewerkt worden vanuit barmhartigheid. Natuurlijk mogen medicijnen ontwikkeld worden waardoor heftig lijden kan worden verzacht. Maar het leven in eigen hand nemen, dat is een stap te ver. Vandaar die aandacht voor het leven.

Serene rust

Heel mooi is dat steeds meer mensen ook daadwerkelijk willen laten zien dat we volledig ontspoord raken als we het leven in eigen hand nemen. Het groeiende aantal deelnemers aan de Mars voor het Leven is er een getuige van. Midden in de regeringsstad Den Haag komen jaarlijks mensen bij elkaar. Vorig jaar waren het er vele duizenden. In alle rust staan zij op het Malieveld, het terrein dat vaak gebruikt wordt voor heftige protesten. Nu heerst er een bijna serene rust. Stil staan mensen bij elkaar. Ze trotseren de kou of de regen. Ze zingen liederen, luisteren naar enkele toespraken.

De daaropvolgende mars in stilte voert dwars door Den Haag. Wat een signaal. Het wordt stil op drukke plaatsen. Tramverkeer houdt halt, winkelend publiek kijkt verbaasd op. Sommigen zijn zichtbaar geërgerd. Anderen tonen respect. De Mars gaat verder. Om duidelijk te maken dat het leven een geschenk is. Dat we eerbied moeten hebben voor dit geschonken leven. En om duidelijk te maken dat de dood niet het laatste woord heeft. Dat wordt ook gevoeld bij de Mars voor het Leven. Er is een diepere waarde, ook na de dood. ”Is voor mij na de dood het Leven bereid?” Laat dat de kernvraag zijn bij de Mars voor het Leven. Loopt u mee op 8 december?

De auteur is werkzaam als raad van bestuur van de RMU en is fractievoorzitter van de SGP in de Eerste Kamer.