Oud bos kan natuurgraven niet aan
Oude bossen die in 1850 al op een landkaart stonden, kunnen natuurbegraven niet aan. Het delven van een graf van meer dan een meter diep zorgt voor grote schade aan het bodemleven. De sporen daarvan zullen eeuwenlang zichtbaar zijn, als de bodem zich al ooit herstelt. Dat stellen Wageningse milieu-onderzoekers en ecologen op basis van onderzoek dat zij voor de provincie Gelderland hebben gedaan.
Natuurbegraven is de laatste tien jaar erg populair geworden in Nederland. Op zo’n dodenakker in een natuurgebied worden overledenen in een biologisch afbreekbare urn of kist begraven. Omdat het gebied natuurlijk moet blijven, krijgt het graf geen gedenktekens. Natuurbegraafplaatsen duiken in het hele land op, maar Gelderland met de vele bossen krijgt volgens de provincie veruit de meeste aanvragen. Over het effect van zulke rustplaatsen op de natuur was echter nog niet veel bekend.
Volgens de onderzoekers moet de provincie oude en onverstoorde grondlagen beschermen, omdat die zeldzaam zijn in Nederland. Gelderland zal daarom natuurbegraven in delen van de Achterhoek, het Montferland en het Rijk van Nijmegen gaan verbieden. Voor delen van de Veluwe gold al een verbod, net als voor beschermde natuur en grondwaterwingebieden. Beheerders van begraafplaatsen moeten ook nieuwe natuur realiseren voor elke hectare die ze inrichten voor natuurgraven.
Voor aantasting van de bodem door vullingen uit gebitten of door medicijnresten in lichamen hoeven natuurbeheerders niet bang te zijn, denken de onderzoekers. Op zeven begraafplaatsen is gezocht naar resten van vijftien soorten veelgebruikte medicijnen en amalgaam uit vullingen. Alleen als er heel veel graven van heel veel gebruikers bij elkaar zouden liggen, zouden de resten het grondwater kunnen beïnvloeden. Maar een kenmerk van een natuurbegraafplaats is juist dat er rond elk graf heel veel ruimte is.
