Na kortsluiting ging het mis. De stroom viel even weg en de klok werd daarna op de juiste tijd gezet. Zonder die tien minuten verschil. Het zorgde voor veel verwarring en nog vaker te laat komen. Zelfs nadat duidelijk was geworden dat de klok goed stond.

„Hoe laat is het nu écht?” werd er regelmatig geroepen. Het had de nodige schrikreacties tot gevolg als bleek dat het om de juiste tijd ging. Dus werd na heel wat gelobby de klok weer in de oude modus gezet: tien minuten vooruit.

Blijkbaar kun je de tijd in het ootje nemen. Of tenminste, jouw beleving ervan. Soms gaat de tijd snel –vaak als het leuk is–, op een ander moment duurt hij eindeloos – zoals in de wachtkamer van het ziekenhuis.

Ook achteraf kun je een gebeurtenis als langdurend of kortdurend ervaren, terwijl dat objectief gezien niet altijd klopt. Het is wetenschappelijk onderzocht hoe dat kan: als er in korte tijd veel informatie in het geheugen wordt opgeslagen, lijkt het alsof deze periode langer heeft geduurd.

Dat is een van de oorzaken dat het voor ouderen die niet zo veel nieuwe dingen meemaken lijkt alsof de jaren voorbijvliegen. En dat een jongere diezelfde jaren als eindeloos ervaart. Een tip die ik tegenkwam: wil je terugdenken aan een ellenlange vakantie? Blijf dan niet uren op een stoel zitten, maar ga erop uit.

In ons gezin proberen we dus door middel van de keukenklok de tijd te manipuleren. Wij hebben die tien minuten nodig. Ze laten ons denken: Help, straks is het écht al zo laat. Opschieten!

Want dat is het volgens mij waarom die klok bij ons vóór staat: die tijd moet een schokeffect teweegbrengen. En ervoor zorgen dat we in actie komen.

Ik trek het maar even door naar oudejaarsavond. Experimenteer eens wat en zet die klok alvast op twaalf uur. Geschrokken?

Dan volgt nu het goede nieuws. Er resteert nog meer dan een dag. Om „sorry” te zeggen en: „ik hou van jou”, die ruzie in de familie goed te maken, om op je knieën te gaan. Die tijd kan niet lang genoeg duren.