Column (Mariska Dijkstra): Boodschappenlijstje
Het is een klein wit velletje met zwarte, dunne lijntjes. Een beetje verkreukt inmiddels. Hoe lang zal het al in het boodschappenkarretje van de supermarkt hebben gelegen? De kar waar ik zojuist mijn muntje in heb gestopt. Ik pak het briefje eruit. En kan het niet laten het in mijn jaszak te stoppen. Weggooien lukt gewoon niet. Er zit een leven achter.
Een blauw handschrift dat van mijn oma had kunnen zijn. Een vulpen, zo lijkt het. Ik zie haar voor me. Een dame op leeftijd, zittend aan een kleine eikenhouten tafel. Ze schuift het Perzische tafelkleed met rode bloemen wat aan de kant. Eronder ligt een zeiltje met rode stippen, dat ze gebruikt voor het ontbijt.
Ze draagt een duster. Een blauwe, die ze afgelopen winter van haar kinderen kreeg. Haar lange nachthemd met bloemetjes piept er onder uit. Ze scheurt een blaadje uit een schrijfblokje dat nog dateert van het werk van haar man. Hoeveel jaar geleden alweer?
Een pluk haar valt voor haar ogen. Ze schuift hem weg. En stopt hem terug achter het netje, waar ook de rest van haar opgestoken haren zich onder verschuilt.
Met haar gerimpelde handen met bruine vlekken van de zon schrijft ze op wat ze in haar hoofd heeft. Een half bruin brood, een karnemelk, 6 eieren, 2 sinaasappels. Het liefst had ze haar boodschappen zelf gehaald. Zoals ze haar hele leven deed. Maar het lukt niet meer. Haar benen willen niet. Vandaag tenminste. Misschien wil het morgen weer. Of volgende maand. Nu zijn de rollen omgedraaid. Hij zorgt nu voor haar. Ook al houdt zij de regie.
Als ze bijna klaar is, morst ze. De blauwe inktvlek heeft de schrijfster vast pijn gedaan. Maar om nu weer opnieuw te beginnen. Als het voor haar man maar duidelijk is. Hij moet precies weten wat ze wil hebben, anders komt hij misschien met het verkeerde thuis. Ze hecht aan structuur. Om 10 uur samen een kop koffie, om 12 uur een boterham met kaas. En om 16 uur schillen ze een sinaasappel op een schoteltje, ’s avonds nemen ze tijdens het lezen van de krant een spritskoekje. Al jaren. Eén zo’n koekje kan toch niet veel kwaad?
Ze kijkt naar de foto’s op het plankje boven het dressoir. En voegt nog gauw een laatste boodschap toe. Pakjes drinken voor de kleinkinderen, twee blikjes cola voor de oudste jongens. In de hoop dat ze nu wel een keer meekomen.
Ik koester het briefje in mijn zak. En vraag me af wat anderen voor beeld krijgen wanneer ze mijn boodschappenlijstje zien. Als ik dat al maak.
