Ik schrijf een column. Over een tegenstribbelende kleuter en een pak vla dat omgekeerd op de grond belandt. En hoeveel moeite het me kost niet te ontploffen. Het stuk staat nog niet in de krant of het regent reacties. Mailtjes, appjes, berichtjes via LinkedIn en Facebook. Mensen herkennen de situaties. Mogelijk voelen ze zich zelfs een beetje opgelucht en denken: dus niet alleen bij mij.

Hoe komt het toch dat de meest afgewogen artikelen mensen onbewogen lijken te laten. En dat als je eerlijk vertelt hoe het er thuis aan toe gaat het reacties regent. Is het een verademing van andermans problemen te horen, omdat we massaal de schone schijn ophouden voor elkaar? We proberen op alle mogelijke manieren niet te laten blijken dat het bij ons ook weleens wat is. En soms zelfs meer dan dat. Terwijl het juist oplucht om daar eens wat van te delen.

Ook ik heb regelmatig het idee dat het bij anderen beter loopt dan bij ons. Die anderen, dat zijn de gezinnen die keurig op tijd en keurig gekleed voor me in de kerkbank zitten. Die moeders die wél op tijd gedacht hebben aan het cadeautje voor de juf of de gewassen gymspullen na de vakantie. En zij die altijd de goede beslissingen nemen als hun kinderen ruzie hebben.

Ken je de slogan ”Andere moeders doen ook maar wat”? Ik hou ervan. Want zo’n spreuk geeft lucht. Omdat je met humor kijkt naar wat je doet. Natuurlijk zet je je in om er het beste van te maken. Maar we zijn ook maar mensen. En opvoeden is gewoon een grote klus waar geen opleiding voor is. En je doet het vaak nog voor de eerste keer ook.

Dus lach ik soms heel hard als ik weer een opvoedflater heb begaan. Ik bied m’n excuus aan als ik onhandige dingen heb gezegd. En ik kus de jongens als ik per ongeluk tegen ze heb geschreeuwd. En nu maar hopen dat ze weten dat ik heel veel van ze hou.