„Wij zijn echte kampeerders, dat hebben we allebei van huis uit meegekregen. Sinds onze trouwdag 22 jaar geleden gingen we altijd naar het buitenland, meestal afwisselend naar Italië, Frankrijk of Zwitserland”, vertelt Ronald. „Deze zomer durfden we dat niet aan vanwege het coronavirus, vooral de openbare toiletten vond ik spannend.” Bovendien is een vakantie waarbij je rekening moet houden met allerlei extra maatregelen toch anders, vindt Marlies. Ook de angst om het buitenland niet meer uit te kunnen speelde een rol bij de beslissing de plannen om te gooien. „In april gingen we op zoek naar een accommodatie in Nederland, want ook hier wilden we niet kamperen.” Veel was er niet meer beschikbaar, maar gelukkig vond het gezin een stacaravan op vakantiepark De Kleine Belties in Hardenberg. De reis ernaartoe was een stuk korter dan een autorit naar Frankrijk of Italië. Jammer, vindt het echtpaar. „Het klinkt misschien gek, maar de reis missen we het meest van alles. We nemen altijd cadeautjes mee en luisteren naar verhalen van W. G. van de Hulst.”

Ronald en Marlies zien hun verblijf in Hardenberg ook als kans om te ontdekken hoe een vakantie in Nederland bevalt. „De omgeving hier is prachtig”, vindt Ronald. „We hebben voor Hizkia en mijzelf mountainbikes gekocht, want fietsen kan hier goed.” Het kampeerleven missen ze soms wel, maar het gezin ervaart ook de voordelen van een stacaravan. „Het is heerlijk om eigen voorzieningen te hebben om te douchen en af te wassen”, vindt Marlies. „Tegelijk missen we het typische kampeerleven: het loopje naar het toiletgebouw, het slapen in de tent en natuurlijk het mooie weer van Italië.”

De kinderen klagen niet over hun misgelopen vakantie in het buitenland. „Die vermaken zich zo ook prima. De verjaardag van Plamede hebben we hier gevierd, met een aantal familieleden gingen we kanoën op de Vecht.” Ronald en Marlies staan nog steeds achter hun keuze om in eigen land te blijven. „We hebben van dichtbij gezien hoeveel impact het coronavirus kan hebben”, vertelt Marlies. „Een goede vriendin van mijn zus overleed een paar maanden geleden. Toen mijn zus mijn troost hard nodig had, mocht ik nog geen arm om haar heen slaan.” Ronalds moeder, die in een verzorgingstehuis woont, konden ze lange tijd niet bezoeken. Ruim een maand was naar het raam zwaaien het enige contact dat mogelijk was. „Gelukkig konden we haar op een gegeven moment buiten zien en mogen we inmiddels weer op bezoek.”

Het coronavirus blijft Ronald en Marlies bezighouden, ook al worden de maatregelen ertegen versoepeld. Allebei vragen ze zich af wat het virus hen te zeggen heeft en wat Gods bedoeling ermee is. „Ik denk dat deze periode niet voor niets is geweest”, zegt Marlies. „Geregeld vroegen we ons de afgelopen maanden af: leven we in angst om het coronavirus te krijgen of vertrouwen we op God die alles leidt en die beslist over leven en dood?”

In zijn werk als autotechnicus merkte Ronald niet veel van het coronavirus, maar Marlies werkte als leidster van een Kinderdienstencentrum ineens vanuit huis. Dat viel niet mee met twee kinderen die thuis online onderwijs volgden. „Veel daarvan kwam op ons als ouders neer. Daarbij misten de kinderen structuur en hun vrienden en vriendinnen. Soms verwees ik hun voor extra uitleg naar hun oma, die in het onderwijs werkt.”

Ronald en Marlies keken er door de drukte thuis extra naar uit om een paar weken met enkel het eigen gezin door te brengen. „In het buitenland lukt dat beter, daar zijn we compleet op elkaar aangewezen. Hier worden verjaardagen gevierd en spreken we af vrienden en familie. Dat is ook fijn, maar de tijd als gezin missen we soms. Maar bovenal zijn we dankbaar dat we toch op vakantie kunnen.”

serie Omgeboekt

Deel 7 (slot) in een serie over mensen die hun vakantie hebben omgeboekt vanwege de coronacrisis.