Als onze kleindochter mij kameraadschappelijk toevertrouwt: „Opa, ik ben al bijna volwassen, hè? Ik ben al vier!”, dan volstaat op zo’n moment een volmondige verzekering dat ze inderdaad snel groter groeit. Maar als een kleuter hoort dat er een broertje of zusje verwacht wordt en vragen gaat stellen over mama’s buik, dan hoort dat kind een eerlijk antwoord te krijgen. Niks ooievaars of bloemkolen en dat soort onzin. En hoe waar het ook is, ook een antwoord als ”die geeft de Heere”, is dan niet toereikend.

Mijn vrouw en ik vonden dat altijd een beetje spannend. Wat vertel je je kinderen in welke fase van hun ontwikkeling? Wij maakten de keus om hen op een natuurlijke manier te betrekken bij de zwangerschap. Ze luisterden gespannen naar de hartslag van het baby’tje in mama’s buik, voelden het trappelen en beleefden zo de groei mee. Maar zo’n benadering kan alleen als het huwelijk gezegend wordt met meerdere kinderen.

Als ze wat ouder worden, gaan ze vervolgvragen stellen. Vragen waarop je niet kunt volstaan met een biologisch antwoord, omdat ze rechtstreeks de intimiteit, seksualiteit en liefde tussen vader en moeder raken. Hoe belangrijk is het dan om daarover iets aan je kinderen over te dragen, in verwondering over Gods liefdevolle en scheppende hand. In de aanloop naar hun puberteit vormt het de basis voor vertrouwelijkheid en verdergaand gesprek tussen moeder en dochter of vader en zoon.

Elke christelijke ouder zal daarom willen voorkomen dat hun kinderen dit rauw van de straat oppikken of van vriendjes horen. Dat is al lastig genoeg, want soms zijn seksueelgetinte beelden opdringerig in de publieke ruimte aanwezig en met internet is de toegang daartoe laagdrempelig.

Sinds 2012 zijn de scholen verplicht invulling te geven aan het kerndoel ”seksualiteit en (seksuele) diversiteit”. Een wezenlijke taak van ouders is binnen de sfeer van het officiële onderwijs getrokken, inclusief toezicht erop. Als school en ouders hierin één lijn volgen, kan dat de seksuele opvoeding en weerbaarheid van de kinderen versterken en respectvolle omgang met elkaar bevorderen. Ook in de kring van het christelijk/reformatorisch onderwijs is hierover gelukkig grondig nagedacht.

In politieke debatten merk je echter van seculiere zijde al snel enorme weerstand als Bijbelse waarden als uitgangspunt genomen worden voor de visie op seksualiteit en intieme relaties. Dit kerndoel blijkt dan niet zozeer om een evenwichtige ontwikkeling van het kind te gaan, maar om een verborgen agenda. Namelijk de acceptatie van allerlei vormen van seksuele relaties en keuzes. Alsof relaties en seksualiteit waardenvrij zijn. Het huwelijk als levenslange verbintenis van één man en één vrouw in liefde en trouw als norm? Foei, dat kan niet meer. Dan discrimineer je. Kinderen moeten leren dat al die andere relaties juist ‘normaal’ zijn.

Ons land is hierin niet uniek, integendeel. Wereldwijd staat het klassieke huwelijk onder druk. Eind 2018 presenteerde de Unesco, een orgaan van de Verenigde Naties, een geactualiseerd programma voor een totaalaanpak van seksuele vorming in het onderwijs voor 5- tot 18-jarigen. Daarin komen nuttige dingen aan de orde, zoals de gelijkwaardigheid van vrouwen en mannen en het tegengaan van seksueel misbruik, kinderhuwelijken en meisjesbesnijdenis. Tegelijk ontbreken echter bijvoorbeeld dragende waarden als liefde en trouw, is de genderideologie er geraffineerd in verweven (om het verschil tussen man en vrouw te verdoezelen), en geldt de gelijkwaardigheid van allerlei seksuele relaties en voorkeuren als enige norm.

Dat maakt duidelijk dat de geestelijke strijd niet alleen iets persoonlijks is, maar ook wereldwijd woedt. Daarom is een gezonde seksuele opvoeding van kinderen de onvervreemdbare taak van elke ouder.

De auteur is lid van de SGP-Tweede Kamerfractie.