Er zit iets ongemakkelijks in de vraag of de huidige pandemie mogelijkheden biedt om het Evangelie te delen. Die vraag lijkt te suggereren dat mensen eigenlijk in een crisis moeten zitten om ontvankelijk te zijn voor het Evangelie. Wat in goede tijden vanaf de jaren zestig niet lukte, lukt dan mogelijk wel in een tijd van extreem controleverlies. Nood leert bidden, luidt het gezegde immers. Echter, nood leert ook vloeken, blijkt minstens even vaak. Bovendien: lopen we niet het risico op het bieden van een snelle uitweg van oppervlakkige troost wanneer een mens het niet meer zit zitten?

Ik bedoel uiteraard niet evangelisatie verdacht te maken of onnodig te problematiseren. Het gaat mij erom een krampachtige, gedwongen benadering van onze ongelovige medemensen te voorkomen: „Buurman zal nu wel bang zijn voor het virus. Dan moet ik nu toch echt eens met hem over de Bijbel beginnen.” Dan wordt buurman een project waarvoor wij verantwoordelijk zijn om het te laten slagen. Kan het ongemakkelijker en wettischer?

Ongedwongen

De huidige pandemie biedt naar mijn mening niet ”bij uitstek” een gelegenheid om het Evangelie in vruchtbare aarde te laten vallen. Alsof het recept voor een maakbare Great Awakening voor het grijpen ligt. Waar ik wél voor zou willen pleiten, is om te investeren in contacten met ongelovige mensen in onze omgeving. Nu veel mensen gedwongen in en om hun huis leven, valt op dat er meer dan anders gelegenheid is tot ongedwongen contact in de buurt. Met de warme lente zie ik bijna Zuid-Europese tafereeltjes in het straatbeeld ontstaan: bewoners op anderhalve meter op visite in de voortuin van de buren, burenpraatjes over de heg bij de klusjes in de tuin en kinderen die zich op straat moeten zien te vermaken. Ondanks alle narigheid is het toch ook ”tempo doeloe” (tijd van vroeger, red.) met een toefje sfeer van oude hofjes waar buren ongedwongen met elkaar leven.

Kortom, laten christenen in deze coronalente toch vooral uit hun bubbel zien te komen. Eindelijk valt het druk-druk-druk van onze kerkelijke bezigheden en activiteiten, waarachter we ons altijd konden verschuilen, even weg. En je kunt voor je werk toch niet 24/7 online op zolder zitten zonder een ommetje af en toe. Wat een gelegenheden om contact te maken met de buren die je tegenkomt. Om eens te informeren naar elkaars gezondheid en die van de familie. Om mee te leven wanneer ziekte en dood aan de deur kloppen.

Al te veel heb ik de jaren door van ongelovige mensen gehoord: „Die christelijke zusters en broeders van jou, die maken geen contact, die zien ons niet staan.” Van christenen hoorde ik altijd: „Ik weet niet hoe ik met ongelovige mensen contact moet maken. Ik weet niet wat ik moet zeggen en ben bang voor hun vragen.”

Onbekommerd delen

Een crisis is in de Bijbel het woord voor ”oordeel”. Maar een crisis is dikwijls ook een kans. Een kans om ons, meer dan anders, open op te stellen naar ongelovige naasten. Wie weet, als de crisis voorbijgaat, dat we deze contacten kunnen uitbouwen, meer van ons leven onbekommerd kunnen delen, hen zelfs in de stijl van Christus uitnodigen aan onze tafels.

Evangeliseren betekent niet het haastig en schematisch afgeven van ”de Boodschap” zolang de crisis strekt. Het betekent onszélf geven, leesbare brief van Christus zijn, licht laten schijnen in, smaak geven aan de gewone dingen van het leven. De jaren door trouw zijn in contact met anderen, in gebed voor anderen. Opmerkzaam zijn voor openingen bij de ander om hoog op te geven over Christus.

Zo bekeken brengt de coronacrisis niets nieuws.

De auteur is missionair consulent in de Christelijke Gereformeerde Kerken.