De feiten laten zien dat Nederland definitief een post-christelijke natie is geworden. Daarmee behoren christenen tot een minderheid in de samenleving. Ook de meeste religieuze jongeren merken dat elke dag in hun omgeving. Van de Nederlanders gaat 80 procent zelden of nooit naar een ”religieuze dienst” en onder jongeren is dit percentage nog hoger. Deze trend is ook zichtbaar op maatschappelijk en politiek terrein. Gods Woord verliest zeggingskracht en „een iegelijk doe wat goed is in zijn of haar ogen.”

Dit zijn voor christenen geen redenen om zich terug te trekken. Juist ook voor jonge christenen ligt er een mooie taak in de samenleving. We hebben immers een rijke boodschap.

Rustdag

Onrust en gejaagdheid zijn kenmerkend voor onze samenleving. De druk op studenten om op tijd af te studeren, is stevig. Daarnaast moeten ze een bijbaantje hebben, willen ze hun studieschulden minimaliseren. Er natuurlijk moet een student ook een vriendengroep hebben, een hobby uitoefenen, vrijwilligerswerk doen en op een studentenvereniging zitten. Bij (jonge) werkenden is het leven niet minder druk, met een baan, een gezin, een huis en kinderen.

Het is niet verwonderlijk dat steeds meer studenten en jongvolwassenen mentaal uitgeput raken. De burn-out lijkt typisch een verschijnsel van de 21e eeuw. Christenjongeren hebben daarom de belangrijke taak om de 24 uurseconomie af te wijzen en het belang van de rustdag aan te prijzen. Er is meer dan werk alleen.

Leven en dood

Een ander aandachtspunt is de laconieke houding tegenover het leven. Elk jaar raken duizenden vrouwen ongewenst zwanger, een ‘probleem’ dat soms boven op financiële, sociale en psychische problemen komt. Maar in plaats van alles in het werk te stellen om deze vrouwen liefdevol te helpen, biedt de samenleving hun een ‘makkelijke’ oplossing: abortus. Hierdoor wordt het ongeboren leven beëindigd en blijft de moeder vaak vertwijfeld achter.

Hetzelfde gebeurt bij de ouderen: van hen voelt 50 procent zich eenzaam. Maar in plaats van eenzaamheidsbestrijding de hoogste prioriteit te geven, wordt eenzaamheid aangemerkt als reden voor een ‘voltooid’ leven. Het zou goed zijn als christenjongeren zich in de discussies over leven en dood zouden laten horen.

Actie en ontspanning

Als het om de klimaatdiscussie gaat, zijn er aan de ene kant wegkijkers die zeggen dat er geen probleem is („CO2 is goed voor de plantjes”) of dat Nederland te klein is om iets aan dat probleem te veranderen. Het alternatief lijkt te zijn dat we meegaan in het maakbaarheidsdenken, waarmee we de onmogelijke opdracht op ons laden om de aarde redden. Een christen kan hiertegenover het begrip ”verantwoordelijkheid” zetten: het goede doen in het besef dat we nooit alle problemen zullen oplossen. Dat zet aan tot actie, maar biedt tegelijkertijd ontspanning.

Goede geboden

Wij belijden dus dat het dienen van God en het houden van Zijn goede geboden heilzaam zijn voor de hele samenleving. Deze belijdenis is iets om in praktijk te brengen. Daarbij mogen wij de confrontatie niet uit de weg gaan. De Heere vraagt (ook) van jongeren om „een zoutend zout” en „een lichtend licht” te zijn.

Laten we Bijbelse ideeën daarom niet voor onszelf houden, maar delen met onze medeburgers, om op de plaats waar we gesteld zijn dienstbaar te zijn in Gods Koninkrijk. We zijn vaak te bang, maar een jonge christen die oprecht in contact treedt met de buitenwereld heeft een sterk verhaal.

De auteurs zijn respectievelijk voorzitter en politieke bestuursleden van SGP-jongeren. Aanleiding voor dit artikel is de presentatie op zaterdag 2 november van de visie van SGP-jongeren op Nederland.