Wanneer dat gebeurt, zullen onbekeerden verbroken en tot Christus gebracht worden. Gods kinderen leren dan roemen in de zekerheid van hun aandeel in Christus. Zij die van verre staan, zal God overtuigen van de liefelijkheid en de noodzakelijkheid van Christus. Zij leren zich overgeven aan Hem.

Willen wij een levende kerk zijn, dan moeten deze zaken plaatsvinden. Er wordt wel eens gezegd dat elke generatie in de kerk een opwekking moet meemaken, moet leren de Heere hartelijk lief te hebben en de afgoden van de wereld te verlaten. Zo zal Christus’ gemeente bloeien.

Een groot gevaar voor de christelijke gemeente is het bedroeven van Gods Heilige Geest. Dat kan op verschillende manieren:

• Wanneer wij Zijn Woord onder kritiek stellen en daar niet meer voor willen buigen, wordt de Heilige Geest bedroefd. Wij mogen de Heilige Schrift niet lezen door de bril van onze cultuur. Gods Woord is duidelijk en dat moet de norm zijn voor ons handelen. Anders trekt de Heilige Geest Zijn heerlijke werkingen terug. Dan wordt alles vlak en lauw in de kerk.

• Wij moeten op onze hoede zijn voor het koesteren van gevoelens van haat en nijd tegen elkaar. Daardoor verkilt het geestelijke leven. Waar nijdigheid heerst, zullen er geen uitgietingen zijn van Gods liefde. Op een haast verborgen wijze begint Gods Geest Zich dan terug te trekken en komt er een doodsheid in de gemeente.

• Het is ook mogelijk dat bepaalde zonden getolereerd worden. Er kan liefdeloosheid zijn, overheersing, aan de ander voorbij leven en die negeren. Dan wordt Gods Geest bedroefd en komt er een matheid over het gemeentelijke leven. En dan is de gemeente ongemerkt bezig geestelijk te sterven.

Zelfonderzoek is nodig. Zo hebben gemeenteleden bij zichzelf na te gaan hoe zij staan tegenover anderen. Is er liefde in onze harten voor de ander, of is er een afkeer? We worden zelfs opgeroepen onze vijanden lief te hebben. Te vaak kan het gebeuren dat broeders en zusters in dezelfde christelijke gemeente elkaar verachten. Dat kan plaatsvinden tussen ambtsdragers onderling. Dan kan er zónder elkaar óver elkaar gesproken worden. Tussen predikanten onderling kan er wrevel en onenigheid zijn. Dan ligt hoogmoed op de loer en het gevolg is dat Gods Geest bedroefd wordt.

Daarom zijn liefde en zorg voor elkaar noodzakelijk. We hebben het nodig de ander uitnemender te achten dan onszelf. Dat kan alleen maar wanneer de Heere Jezus Christus in ons hart woont door de werking van Gods Geest. Dan leert een mens zichzelf kennen als zondaar voor God. Dan beschouwt hij zichzelf als de minste. Dan veroordeelt hij de ander niet, maar zoekt hij het goede voor hem of haar en zal hij verdraagzaam zijn. Dan gaan wij zonden niet goedpraten, maar met de geest van ootmoedigheid naast de zondaar staan. In liefde vermanen wij hem en wijzen wij hem op de genade die er ligt in Christus Jezus. Daarbij moeten wij Gods Woord vasthouden en opvatten als de betrouwbare openbaring van Gods wil voor ons leven.

Dan zal er ook een hartelijk gebed zijn voor elkaar. En wanneer het nodig is, zullen we onze zonden belijden voor de Heere en voor elkaar. Want wanneer wij onze zonden belijden, Hij is getrouw en rechtvaardig, dat Hij ons de zonden vergeve.

Daartoe behoort de prediking in de christelijke gemeente onze verdorvenheid aan te wijzen en duidelijk de verzoenende en vernieuwende kracht van Christus te verkondigen. Waar de bereidwilligheid van een volkomen Zaligmaker voor een verloren en zondig geslacht verkondigd wordt, wil Gods Geest werken. Dat kan dan alleen plaatsvinden dankzij Gods soevereine en vrije genade. Rechten hebben wij niet.

Zo mag de christelijke gemeente ook vandaag een opwekking verwachten. Laat er onder ons krachtig gebed daarvoor zijn.

De auteur is christelijk gereformeerd predikant in Middelharnis.