Een tikje verontwaardigd praat een kleuter tegen haar moeder. „Dit ís helemaal geen speeltuin. Er is geeneens een glijbaan!” Het meisje is een van de pakweg twintig kinderen die deze woensdagmiddag naar de speelplek aan de uiterwaarden van de IJssel zijn gekomen. Het stukje natuur aan de overzijde van het centrum van Deventer is sinds najaar 2017 een speelplek voor kinderen. Speelnatuur Woeste Willem, vernoemd naar de in 2013 overleden Willem Waanders die geld naliet om het gebied naast de nevengeul van de IJssel te verfraaien.

Speeltoestellen staan hier nauwelijks. Wel een waterpomp, en een eenvoudig speelschip – dat op een van de hoogste heuvels is ‘gestrand’. Verder boomstammen en keien, zand, modderige klei en een gevarieerde begroeiing.

Maar glijden kan hier wél – ook al is er inderdaad geen glijbaan. Die moet je zelf bouwen. Bijna alles wat nodig is ligt binnen handbereik: hellingen om vanaf te glijden en glibberig slib – om er snel af te roetsjen. Voor oude kleren moet je zelf zorgen, want moddervlekken zijn de vriendelijkste niet. Ook een schep en een emmer zijn fijn.

Drogere speelplaats

Als je geluk hebt, kun je meegenieten van andermans bouwkunsten. Zoals deze middag. „We maken er één met bochten!” roept een vader. Hij is minstens zo fanatiek als zijn zoon, die met emmers af en aan loopt.

Een uurtje later ligt de glijbaanbouwende vader in de modderpoel van Woeste Willem. Op deze dag in juli is het water op het diepste punt ruim een meter diep. Maar dat kan nogal variëren: de fotograaf die enkele weken later komt, treft een veel drogere speelplaats. En soms verdwijnt Woeste Willem zomaar. Eind 2017 kwam zo’n beetje alleen het speelschip nog boven water uit.

Juist dat is een van de charmes van deze natuurspeelplek: de voortdurende verandering. Zo was Woeste Willem vorige winter net een winterpretpark, met bevroren waterpartijen waar je prima op kon spelen. Maar op een zomerdag hoop je natuurlijk op een leuk, modderig waterplasje om in te poedelen. Deze keer zit dat dus wel goed. En ook al blijft de temperatuur rond een graad of 22 steken, met de zon erbij is het warm genoeg om nat te worden.

Modderpoel

De modderminnende vader en zoon vermaken zich nog altijd goed. Zoonlief pakt flinke handen modder uit de poel en wrijft zijn vader van nek tot middel in. Een vrouw –de moeder?– kijkt toe vanaf een van de grote keien die de afbakening vormen tussen het open water van de uiterwaarden – op verstandige afstand.

Skinny jeans

Het is trouwens een aanrader, het gedrag van mensen observeren in een omgeving als deze.

Een jonge vrouw met peuterzoon houdt het niet lang vol. Haar zoontje ziet er met zijn lange skinny jeans en zijn ongehavende sneakertjes ook niet uit alsof ze op viezigheid heeft gerekend. Zowel broek als schoenen blijven in het halfuurtje dat ze rondlopen wonderlijk schoon.

Maar ook kinderen reageren heel verschillend op zo’n natuurlijke omgeving. „Het prikt hier”, klaagt een klein meisje dat met blote benen tussen het groen doorloopt. „Ik ben helemaal vies”, moppert een jongen van een jaar of acht. Wijzend naar een ander: „Hij gooide met modder!” Even verderop zitten twee jongens –bovenbouw basisschool– op hun knieën bij het water. De een schept modder in een emmer. Hij graaft fanatiek met zijn handen, op zoek naar de glibberigste laag.

Kort ervoor tastten de twee op handen en voeten de dikke modderige kleilaag op de bodem af. Op zoek naar een vastgezogen en losgeraakte sandaal. Dan is een bescheiden poel ineens best groot. De moeite wordt beloond. En wat hier zo handig is: de modder kun je, zowel van de schoenen als van jezelf, zo afspoelen met water uit de uiterwaarden. Zodat je betrekkelijk schoon huiswaarts gaat.

serie Gratis uitje

Wat is er mooier dan een middagje weg zonder dat het wat kost. In deze serie tips voor een uitje. Voor niets. Deel 5