Er staat er nog één in de hal. En inderdaad, die moet nog mee in de auto. Gewoon in de kofferbak. Of op een of andere plek. Wáár maakt me niet zo veel uit. Maar mee moet hij.

Man zucht. „Kan hij niet tussen de benen?” opper ik. Maar dat idee alleen al is werkelijk te belachelijk voor woorden, vindt hij. Je gaat toch geen 1000 kilometer met een tas tussen je voeten zitten?

’t Is duidelijk. Het uur U is aangebroken. Of beter gezegd: het uur V, van vakantiestress. Het lijkt zo simpel: inpakken en wegwezen. Maar op geen moment in het jaar kan de spanning in een relatie zo hoog oplopen als bij de voorbereidingen op de vakantie, las ik ergens. Ik herken het.

Wat leuk zou moeten zijn –je gaat tenslotte op vakantie, een gegeven waar veel mensen naar uitkijken– loopt nogal eens uit op geïrriteerde blikken en harde woorden.

Wel te begrijpen natuurlijk, als je er even over nadenkt. De ingrediënten voor een stevige woordenwisseling zijn ruimschoots aanwezig.

Zet twee mensen bij elkaar die toe zijn aan vakantie. En laat die een ingewikkelde puzzel oplossen. Met een paar ontbrekende stukjes. Of juist stukjes die overblijven. Voeg daar enkele pubers aan toe die de boel op hun eigen vrolijke maar dwingende wijze supporteren. Plus een jengelend schoolkind dat tot op het laatste moment probeert zijn hamster mee te nemen. Mix dit geheel met een dosis gezonde spanning voor de reis en het feest is compleet.

De verwachtingen van vakanties zijn vaak te hooggespannen, zei de Vlaamse psychiater Dirk De Wachter laatst in een interview. „Vakanties zijn niet alleen maar plezant”, constateert hij.

De les die ik zelf uit het artikel trek: als je je verwachtingen bijstelt, word je ook niet teleurgesteld. Kijk, daar kun je iets mee.

Ik ren nog even naar de schuur en gris een vijftal regenpakken bij elkaar. Het kán natuurlijk ook minder weer zijn, de komende weken.

Buiten hoor ik opeens een menselijke sirene. „Nee!!” klinkt het heel hard door de straat. „Niet nóg een tas.”

Gezellig. Vakantie.