Maar voor mij is het schrijven van zo’n stukje een opgaaf. Dat heeft meerdere oorzaken.

Om te beginnen ben ik niet avontuurlijk. Sterker: ik ben gewoon saai. Als ik het woordje avontuur alleen maar hoor of lees dan krijg ik het al benauwd. Rugzakken, tentjes, wandelschoenen of fietsuitrustingen wekken bij mij slechts weerzin op. Ik heb vrienden die zijn wezen fietsen in Midden-Amerika. Ik knikte tijdens de voor-bereidingen natuurlijk enthousiast, maar ik moest wel moeite doen om het kippenvel op m’n armen te verbergen. Nee hoor, ze plannen lekker niks. Ze zien wel waar ze slapen. Er is altijd wel een plek waar je de slaapzak kunt uitrollen. Ja toch? Ik knikte nog iets harder en riep met schrille stem dat het ongelooflijk leuk zou worden.

Toen ze me vroegen waar ik heenging, moest ik ineens heel nodig naar de wc. Want je kunt bij dit soort avonturiers natuurlijk niet vertellen dat je het liefst weer naar het hotel gaat waar je verleden jaar en de tien jaar daarvoor óók bent geweest. En dat je vooraf altijd even belt om bij het hotel te vragen of je alsjeblieft weer dezelfde kamer kunt krijgen als de jaren ervoor. En dat je het liefst ook nog je eigen kussen mee zou nemen.

Wat zulke mensen tijdens de vliegreis naar bijvoorbeeld Midden-Amerika ook heel graag doen is, jawel, puzzelen. En dan minutenlang nadenken over het goede woord dat past in de hokjes. Ook al zoiets waar ik kippenvel van krijg. Omdat ik het niet kan en na de eerste vraag al vastloop.

En dan is er de laatste oorzaak. Die is trouwens op zich al genoeg om dit schrijfsel volledig te doen mislukken. Ik hou namelijk niet van de zomer en al helemaal niet van hitte. Als ik op vakantie ben, geniet ik er best van, maar het is me al snel te heet. En fietsen bij 30 graden staat voor mij bijna gelijk aan martelen. Zeker in een vreemd land waar ik nog nooit geweest ben.

Allemaal fout dus. Maar ook allemaal redenen om mensen die wel avontuurlijk zijn en wel van puzzelen houden mateloos te bewonderen. Want stiekem ben ik gewoon jaloers op ze.