De kleedjesmarkt is in zicht. Dat betekent dat aan alle leerlingen van groep 1 tot en met groep 8 gevraagd wordt een tas met speelgoed, boekjes of andere verkoopbare spullen mee naar school te nemen. Ze mogen die dan buiten op het plein op hun eigen theedoek of plaid leggen en verkopen aan langslopende medeleerlingen, ouders of opa’s en oma’s. Verkoopprijs: maximaal 50 cent per stuk. De opbrengst is voor een goed doel, dat elk jaar anders is.

Zo’n kleedjesmarkt is een hele happening in het leven van een kind. En ook wel in dat van ouders. Want hoewel het ieder jaar weer genieten is kinderen zo enthousiast hun spullen aan de man te zien brengen, blijft de vraag vooraf: hoe krijg je die zak met verhandelbare artikelen vol?

Nee, het is niet dat wij geen overbodige spullen hebben. Die zijn er genoeg. Misschien zelfs wel te veel. Dus trekken we samen lades en kastdeurtjes in de slaapkamer open en stoppen we stuiterballen, autootjes, voetbalhandschoenen en al lang niet meer gespeelde spelletjes in een grote doos. Die zetten we in het midden van de woonkamer.

Op internet zocht ik hoe geordende mensen zo’n proces zouden aanpakken, dus liggen er even later drie briefjes rond de speelgoedbox, met de woorden ”houden”, ”verkopen” en ”weg”.

Na enkele uren kijk ik met zoon mee naar de buit. Bij de groep ”weg” liggen wat kapotte wielen, een stuk veertje, en nog enkele andere losse onderdelen waarvan de herkomst en functie onduidelijk zijn. Rond het briefje ”houden” heeft zich een enorme berg speelgoed gevormd.

Voor de verkoop blijven slechts twee attributen over: een kartonnen boekje voor baby’s (met de tanden van onze kinderen er nog in) en een speeltje dat we ooit kregen bij een Happy Meal, iets wat toch minder aantrekkelijk bleek dan het in eerste instantie leek.

„Die berg is groot…”, probeer ik hem toch maar te complimenteren, wijzend op de houden-stapel. Dat vindt hij ook. Het zijn allemaal schatten. En hij snapt ook niet goed waarom hij er al jaren niet meer naar om heeft gekeken. Dus neemt hij ze de volgende dagen zelfs mee in z’n bed, om aan te tonen hoe geweldig hij ze vindt.

Toch liggen ze na drie dagen weer ongebruikt in z’n slaapkamer. En op dag vier kijkt hij er niet meer naar om. Verkopen, opper ik?

Een klein knikje is genoeg.

Nu maar hopen dat hij na het marktje niet met een volle tas nieuwe tweedehands prullaria thuiskomt.