Natuurlijk bepalen we uiteindelijk zélf of en wanneer die fotograaf komt. Maar het is niet verkeerd een beetje vaart te maken, dus komt er een to-do-lijst, met zaken die we nog willen aanpakken. Eigenlijk: die we al jaren hadden moeten doen.

Het aparte is: dat lijstje wordt enorm. Vooral doordat we opeens met andere ogen naar ons huis kijken. We hebben altijd prima kunnen leven met dat loszittende plintje, maar nu moet dat echt nodig aangepakt. Net als de vlekken op dat muurtje, pal naast de vaatwasser. Daar helpt een sopje niet meer tegen. Dus zetten we ”muurtje sauzen” op de lijst.

Een loszittende wc-bril zie je niet direct, maar voor een eventuele bezichtiging moet daar toch wat aan gebeuren. En dan heb je nog lenteklusjes als onkruid wieden en snoeiwerk in de tuin.

Na al die klussen zijn we er nog niet. Want voor de mooiste foto’s moet het huis er uitzien als in een woonglossy. Dus mesten we nu eindelijk eens die uitpuilende boekenkasten uit (hoewel we weigeren de boeken op kleur te rangschikken), net als de garderobe (hoeveel sjaals en handschoenen hebben we eigenlijk wel niet per persoon?). En al die prullaria in de woonkamer kunnen ook beter in een doos worden gestopt. Evenals de vele foto’s van voorbijgegane vakanties.

Na een dag hard werken, kijken we elkaar aan. Natuurlijk is nog lang niet alles afgevinkt, maar wat is het nu al mooi geworden. De woonkamer toont heerlijk fris en leeg, de grond in de tuin is weer zwart, de bramenstruik is gesnoeid en door de ramen van de veranda kunnen we de buitenwereld weer zien.

We herontdekken mooie plekjes die we de afgelopen jaren hebben aangepakt. De zelf gelegde houten vloer, de voortuin waarvoor we het ontwerp maakten, de wand achter de bank die we wel vijf keer hebben overgeschilderd voordat we tevreden waren met de kleur groen.

En opeens zeggen we tegen elkaar: Zullen we gewoon blijven?

Hebben wij even geluk dat het Koningsdag is. De dozen met spullen om te verkopen staan al klaar.