Nu gaat het me even niet om de vraag of het wenselijk is dat er in de eredienst gebruik wordt gemaakt van een beamer. Daar kleven natuurlijk naast een aantal voordelen nogal wat nadelen aan. Nee, wat me triggert is dat de ”beamist” hier en daar zo’n grote rol blijkt te spelen, dat er rond de ”beamteamdag” zelfs sprake van was dat zij/hij uiteindelijk „de baas” is in de dienst.

In een klassiek-gereformeerde liturgie maakt vanouds de predikant de dienst uit. Naast hem mogen alleen de organist en –eventueel– de voorlezer op gezette tijden hun bescheiden partijtje meeblazen. Dat moet dan inderdaad bescheiden: niet te veel eigen inbreng of duiding. Het is niet de bedoeling dat de ouderling die de Schriftlezing verzorgt daar allerlei toepassingen bij maakt. En de organist moet spelen wat de kerkenraad voorschrijft: hetzij uitsluitend psalmen, hetzij alleen de gezangen van het goedgekeurde lijstje. En als de predikant de tussenzang aankondigt met de toevoeging: „zonder voor- of naspel”, dan heeft de organist maar te gehoorzamen.

In veel gemeenten waar de situatie tot voor kort ongeveer zo was, is nu een nieuwe speler op het toneel verschenen: de man/vrouw van de techniek. En die heeft inderdaad nogal wat invloed. Als de predikant Psalm 104 vers 1 opgeeft en de ”beamist” projecteert per ongeluk vers 17, dan zal de gemeente waarschijnlijk dat laatste vers zingen. En als de techniek het bij het lied uit ”Weerklank” laat afweten, speelt de organist vermoedelijk in z’n eentje. Of denk aan de goedbedoelde wens die de man/vrouw eigener beweging aan het eind van de dienst via de muur de kerkganger meegeeft.

Wat je ook van de ”beamist” vindt, feit is dat hij/zij in veel gemeenten inmiddels onmisbaar is. Maar wat zijn of haar rol precies is, daar moet een kerkenraad wel beleid op maken. De baas kan de ”beamist” in ieder geval nooit zijn. Als het goed is kent de liturgie alleen maar dienaren.