Ik groette heel bewust. En blijkbaar viel dat op. Ik woon nu eenmaal in een deel van het land waar elkaar ‘zomaar’ aanspreken geen gemeengoed in. Daar moest ik aan wennen toen ik vanuit een dorp in het westen naar een stad meer in het oosten van Nederland verhuisde. Maar blijkbaar heb ik me aangepast, in al die jaren.

„Groet de mensen op straat.” Deze tekst las ik enkele weken geleden op de Facebookpagina van stichting Ontmoeting. In de tijd rond Kerst kunnen mensen zich extra eenzaam voelen, was de motivatie. En het helpt als mensen elkaar zién, al is het maar even.

Ik knoop de groet-opdracht in m’n oren. En probeer ’m in praktijk te brengen. Ik ben geneigd groots te denken. Aan bijeenkomsten organiseren. Of ver op reis gaan om mensen in arme landen te helpen. Ik moet me er soms toe dwingen om juist ook het kleine te zien, wat je voor een ander kunt betekenen.

Dus groet ik die meneer die ik passeer in het gangpad van de supermarkt, ook al weet ik niet of hij eenzaam is. En ik knoop een praatje aan met de verkoper van de straatkrant, uiteraard nadat ik hem m’n kleingeld voor het magazine heb overhandigd.

Als ik even later een compliment geef aan een man over het gedrag van zijn hond wordt het de kinderen teveel. Ze gaan een stuk voor me uit lopen. Hoewel ze het dier wel eerst een aai geven.

Ze hebben natuurlijk gelijk. Je kunt aan de buitenkant moeilijk zien of iemand eenzaam is. En íedereen groeten die je passeert, is wat overdreven.

Daarom is de oplossing van een student die zich eenzaam voelde er een om te onthouden. Het viel hem op dat in zijn studentenstad niemand elkaar groette. Dat was in het dorp waar hij vandaan kwam wel anders. Dus speldde hij een oude zakdoek op z’n rugtas en schreef daarop ”Groeten mag”. En zijn gevoel van eenzaamheid? Dat werd daardoor een stuk kleiner.

Met een hartelijke groet, om door te geven aan iedereen die zich wel eens eenzaam voelt.