„Zomaar”, lees ik op het kaartje, dat erbij zit. Dat prikkelt mijn nieuwsgierigheid, dus trek ik snel de verpakking los. Het is een lampenkapje, gehaakt, in alle kleuren van de regenboog. Zelfgemaakt.

Dat raakt me.

Iets krijgen, waar iemand uren mee bezig is geweest.

Op het verlanglijstje van een van mijn zonen staat iets bijzonders. „Iets van u”, krabbelde hij neer. Ik snapte het eerst niet. Na wat navragen wordt het helderder. Hij wil graag iets wat ik zelf heb gemaakt. Om mee te knuffelen, als ik niet bij hem ben.

Mijn hart smelt.

Wat een heerlijkheid. Hij snapt dat iets zelfgemaakts een waarde heeft die het doorsneecadeau uit de speelgoedwinkel ver te boven gaat.

Nu zit ik wel met een probleem. Want een trui breien kost tijd en energie. En vraagt om een vaardigheid die ik nog niet onder de knie heb. Hoewel ik op de basisschool zowel de eerste beginselen van breien als haken meekreeg, heb ik geen idee meer hoe ik ermee moet beginnen.

Bij de supermarkt loop ik tegen een zelfhaakmuis aan. In het doosje zitten drie bolletjes wol, een haaknaald en een beschrijving. Dat moet uiteindelijk tot het resultaat op de voorkant van het doosje leiden. Eenvoudiger kan het niet, zou je zeggen. En voor die paar euro stop ik het pakketje in m’n tas.

Nu zou dit verhaal goed moeten aflopen. Zodat zoon aan het eind kan knuffelen met de geweldigste muis ooit gemaakt.

Dan volgt hier de weerbarstige realiteit. Hoe eenvoudig de beschrijving ook leek, in het instructieboekje valt de nodige abracadabra te lezen. Beginnen met een magische ring blijkt voor iemand die besmet is met het haakvirus een doorsneebegrip te zijn. Maar dat geldt niet voor iedereen. Dus leg ik volgens de instructie de draad in een lus, steek er de haaknaald in en haak alle steken van de eerste toer. Tenminste, zo had het moeten gaan.

Haken blijkt lastiger dan gedacht. Gelukkig maar. Het maakt het zelfgemaakte cadeau er uiteindelijk alleen maar kostbaarder op.